________________
(૧૩૬) સવનાં રાજા જેતે હતે, તેવામાં ભારવટીયા ઉપર કંઈક લપેલું તે ઉપર રાજની દ્રષ્ટિ પડી. રાજાએ વાંચ્યું.
शैत्यं नाम गुणस्तवैव तदनु स्वाभाविकी स्वच्छता किं ब्रूमः शुचितां व्रति शुचयः संगेन यस्यापरे किं वातः परमस्ति ते स्तुतिपदं त्वं जीवितं देहिनाम् । त्वं चेन्नीचपदेन गच्छसि पयः कस्त्वां निषेधुंक्षमः ॥१॥
ભાવાર્થ—“શીતલતા એ તારે ગુણ કહેવાય, સ્વચ્છતા તે તારી સ્વાભાવિક સ્થીતિ રહી તારી પવિત્રતા માટે તે અમે શું કહીયે ! કે જેની સેબતથી–પરિચયથી બીજા પણ પવિત્ર થાય છે, વળી એ કરતાં વધારે મોટી બીજી તારી કષી સ્તુતિ કરી શકાય કે તું દેહીમાત્ર પ્રાણીમાત્રનો આધાર-- વીત છે તેમ છતાં હે જળ ! તું તેજ નીચ માળે જશે તે તને રેવાને કોણ સમર્થ છે?”
" नीयं जल बिंदु समं, संपत्तीउ तुरंग लोलाउ सुमिणय समंच पिम्मं, जंजाण सिलं अलंकरिउ."
જગતમાં પ્રાણીઓનું જીવિત જલબિંદુ જેવું છે સંપદાઓ તુરંગના જેવી ચપળ-ક્ષણમાં નાશ થનારી હોય. અને પ્રેમ તે સ્વપ્ન જેવો છે એમ સમજી વિચારીને હે જગતના મુસાફર ! તું શિયલને આશ્રય કર ! વ્રતને ભંગ કરી નરકને મેમાન તે ના!”
