________________
એ સમજતી હતી કે એનું શરણ જગતમાં માત્ર બેજ ચીજ હતી એક આમકુમાર બીજી ભડભડતી અગ્નિની ચિતા!
પણ ઉભા તે રહે?” બોલતી બેલતી એની પછવાડે દેડી.
ખીજાયેલા આમકુમારને સાંભળવાની પરવા નહોતી એતે ચાલ્યા જ
હાય ! હાય! ચાલ્યા એ!”દોડતી આમકુમારના કઠે પોતાના નાજુક કમળના સમા બે હાથ નાખી વળગી પડી. “કયાં જાઓ છો?”
મારે ઠેકાણે! મારે ઘેર !” નિશ્ચળ નયને આમકુમારે જવાબ આપે.
મને છોડીને જશે? એમ નહી જવાય?”
બેશક! તારા જેવી હૃદય મેં આજેજ જોઈ! નાની ઘેડીયે ઝુલતી ઢીંગલી બિચારી કાંઈએ સમજતી
નથી?”
પણ હું સમજું તે?”
નાજુક પ્રેમના મૃદુ બંધને આગળ શ્રેષને પરાજય થયે. બન્ને જણા એક બીજાના ગળામાં હાથ નાખી પાછા લતા કુંજમાં આવ્યાં. ક્ષણ પહેલાં જ “હું શું સમજું એવું બાલનારી સ્ત્રીની કેવી અદ્દભૂત શક્તિ
