________________
(૨૦) એક દિવસ સંન્યાસી ગેવિંદનાથ પિતાના શિષ્યોને ભણાવતું હતું, એવામાં એક ઉગતી વયનો બ્રાહમણ જે દેખાતે તરૂણ બાળક એને આવીને નમે. ગુરૂ ગોવિંદનાથે શિષ્યોને પાઠ આપતાં એ નવા આવનાર તરફ તીર્ણ દષ્ટિથી જોયું, તે એનામાં કંઇક અધિકતા એણે જોઈ. એ નવા આંગતુકે સંસ્કૃત ભાષામાં એની સાથે વાત કરવા માંડી. એ અદભૂત વાણીની છટાથી શિષ્ય સહિત ગોવિંદનાથ આશ્ચર્ય પામ્યા. બાલ્યાવસ્થામાં આવી વિદ્વત્તા જોઈને ગુરૂ ગોવિંદનાથે શંકરને પ્રસન્ન થઈને અત્ર આગમનને હેતુ પૂછડ્યા. “વત્સ! તારી શું ઈચ્છા છે એ કહે?”
હું આપને શિષ્ય થઈ આપની પાસેથી સૂનું, ઉપનિષદનું અધ્યયન કરવા ચાહું છું. ઋતિ, દે, મંત્રની આમ્નાય સમજવા આવ્યો છું.” શંકરે આગમનને હેતુ કહી સંeળા.
વત્સ ! એ બધું જાણવા માટે તારે પ્રથમ સન્યસ્ત દીક્ષા લેવી પડશે, કેમકે સંન્યાસી થયા વગર એ શિખવાને– રહસ્ય સમજવાને ગૃહસ્થને અધિકાર નથી.”વિંદનાથે ખુલાસે કર્યો.
હું સન્યાસી થવા તે આપની પાસે આવ્યો છું. ખુશીથી આપ મને સન્યસ્તદીક્ષા આપો! મંત્ર વગેરેનું ગુઢ રહસ્ય મને સમજાવો !” શંકરે ખુલાસો કર્યો.
શુભ દિવસ જેઈ ગોવિંદનાથે શંકરને દીક્ષા આપી.
