________________
(૧૨) જેથી એમણે ફરી મને કહ્યું. “પુત્ર ! એ તે બધી જુના જમાનાની વાતો! તું જાણે છે એમનામાં ને આપણામાં આભ જમીનને અંતર! આપણે તે એમના ચરણની રજ બરાબર પણ નથી. એમને પગલે ચાલવું આપણને ન પાલવે ! તું ગમે તેવે તેય પણ હજી નાદાન બાળક! દુનીયાના અનુભવની તને શી ખબર? જેમ જેમ મેટે થતે જઈશ અને ઠાકરે વાગતી જશે, ત્યારે સમજણ પડશે કે રાજ્ય કેમ ચાલે છે? તને ખબર છે, આવા ઉડાઉ ખર્ચથી તે પ્રજા પણ નારાજ થઈ જાય ! વિફરી જાય!”
શા માટે પ્રજા વિફરી જાય? હું મારા પૈસા વાપરું એમાં પ્રજાને શું?” રાજા એ તે પ્રજાને અધીશ્વર કહેવાય!
બરાબર, પણ તે કયારે ! રાજા પ્રજાને રક્ષક હેય ત્યારે સમજ્યો? રાજ્યની તીજોરીનાં નાણું એ પ્રજાનાં નાણું ગણાય. કર, વેરા, મહેસુલ વગેરે પદ્ધતિથી વસુલ કરેલાં એ નાણાં પ્રજાની વ્યવસ્થા સાચવવામાં, રાજા અને પ્રજાના હિતસ્વી કાર્યમાં જ વપરાય, આવી રીતે મજશોખમાં વ્યર્થ ઉડાવી ન દેવાય.”
પિતાજી બહુજ નિયમસર ખર્ચ કરીને રાજ્ય કારોબાર ચલવતા. જેથી મારી રીતે તેમને પસંદ ન પડી. એમની વાત કદાચ સત્ય હશે છતાં પણ મને તે નજ રૂચી. વ્યર્થ વિતંડાવાદ છેડી હું ન રહ્યો. પિતાજી તે શિક્ષા આપીને ચાલ્યા ગયા. પરંતુ પિતાની વાત મને નહી ગમવાથી મેં આ રાજીધાની, માતા, પિતા, બંધુ છોડી દેવાનો વિચાર કર્યો. -
