________________
(૧૬) ખચીત એજ નારી જીવન સફલ થતું હશે કે જેના કને જરાજ સ્વામી હશે.” દેવબાળા હસી.
મંદમંદ પગલે કનોજરાજ ડગલાં ભરત દેવબાળાની પાસે આવ્યું એ કામના તેફાનથી ધ્રુજતો મજબુત હાથ દેવબાળાના સ્કંધ ઉપર મુક. આ સાથે આ મેલવી દેવબાળાની સ્થિર આંખમાંથી અમૃત સમાન ઝરતા પ્રેમપ્રવાહનું પાન કરતાં રાજાનાં લોચન પણ સ્થિર થઈ ગયાં. “મહારાજ?” બોલતાં બોલતાં દેવબાળાનાં લોચન હસ્યાં. - “દેવબાળા?” કહી રાજાએ એ કેળનાગર્ભસમી એની નાજુક કમ્મરની આસપાસ પિતાના હાથ વિંટાળ્યા. મદનના સંતાપથી લાલ લાલ થયેલા એ વિશાળ કપાળ પ્રદેશ ઉપર એક મીઠું ચુંબન લીધું. દેવબાળાએ એ વિશાળ હૈયા ઉપર પિતાનું શરીર નાખી દીધું. પ્રણયરસનાં મધુરાં પાન એ રીતે ભેટીને પીવાયાં.
એ સુખી જીવડાઆને વિશાળરાત્રી પણ ક્ષણ જેવી લાગી પ્રાત:કાળ થવાની તૈયારી હતી. એટલે રાજાએ એ દેવબાળાની રજા માગી. “હૃદયેશ્વરી? મારા માણસે તૈયાર થઈ મારી રાહ જોતા હશે. અત્યારમાં જ અમે ગડદેશ તરફ રવાને થવાના છીએ?”
તાજા-નવીન પ્રેમમાં વિગએ બન્નેને દુઃખકારક હતા. મન ચાહતું કે બન્ને એક બીજા સાથે રહે. પણ ફરજ ચેતવતી કે આરંભેલું કાર્ય અધવચ રખડતું મુકવું એ પંડિતજનને
