________________
(૧૮૯૦), હાથ ઉચું જનમંદિર બંધાવી એમાં પણ મહાવીર પ્રભુની સ્થાપના કરી. કનેજરાજ પ્રતિદિવસ હાથી ઉપર બેસીને દ્ધિ સમેત મહાવીર સ્વામીને પૂજવા જતા હતા. એથી કનોજરાજના માન્ય બ્રાહ્મણ પંડિતેને ઈષ્યો ઉત્પન્ન થઈ. તેમજ બીજા ગાઢ શિવમી પુરૂષના હૃદયમાં મત્સર પેદા થયે. રાજયે તે એ લેકેની પરવા ન કરતાં બપ્પભટ્ટીજીનું ગૌરવ વધારી રેન ધર્મની ઉન્નતિ કરી. સાતે ક્ષેત્ર સિવાય દાનથી સર્વ લેકેને પણ એણે સંતુષ્ટ કર્યો.
સૂરિ ઉપરની પૂજ્ય બુદ્ધિને કારણે એમને બેસવાનેરાજસભામાં મહા મૂલ્યવાળું સિંહાસન મંડાવ્યું. એ જોઈને ક્રોધથી બળતા બ્રાહ્મણોએ રાજાને વિનંતિ કરી. “હે દેવ ! આ તે વેતાંબર કહેવાય. એવા શુદ્રને આવા સિંહાસન ઉપર બેસાડી એને અપવિત્ર ન કરાવાય.” એવી રીતે બ્રાહ્મણે રાજાના કાનમાં વિષ રેડવા લાગ્યા.
અરે પંડિતે? એ ત્યાગની મૂર્તિ છે. એનાં દર્શનથી આપણાં પાપ નાશ થાય. એવા જાગતા દેવની ભકિત કરીને આપણે આપણા આત્માને તારે જોઈએ. તમે શા માટે વિના કારણે બળી મરે છે? એ સાધુને ત્યાગ–વૈરાગ્ય તેજુએ?”
રાજાના વચનની દ્રષી બ્રાહ્મણને શી અસર થાય એમણે તે પિતાને હઠવાદ ચાલુ રાખ્યા. “દેવ? એ તે નાસ્તિક કહેવાય? જેને ઈશ્વરને માનતા નથી. છતાં એવા નાસ્તિકેને આપે આશ્રય આપે એ શું ઠીક કર્યું કહેવાય?”
