________________
(૧૮૦)
આપણને મળ્યા છે. એમ શરમાયે કાંઇ ચાલશે ! તારાયોવન સામે તા જો ?” હસતામાંએ યુવક એલ્યા.
બાળાએ એલવાના પ્રયત્ન કર્યો. પણ એના કંઠ રૂંધાઇ ગયા. હૈયામાં જોસથી ધબકારા થતા જાયા. પુષ્પધન્વા આવી અમુલ્ય ક્ષણા વ્યર્થ જવાદે એવા બેવકુફ નહાતા.
કદપની મુત્તિ સમે, મંદમંદ પગલાં ભરતા યુવક એની પાસે આવીને ઉભા. “ગભરાય છે શામાટે ? અત્યાર સુધી આપણે મુએલાં હતાં, આજે જીવતાં થયાં.” એણે પોતાના હાથ પહેાળા કર્યો.
વિશિષ્ટા ધડકતે હૈયે સ્થિર ઉભી રહી. એનું અંગ ધ્રુજી રહ્યું હતુ. શરીર પરસેવાથી ભીંજાઇ ગયુ` હતુ. શરીર ન તા પાછળ હઠતું ન તા એના હાથમાં મહુના બંધનમાં પડતુ
પણ ધ્રુજતી એ નાજુક દેહલતાને યુવકે આનાકાની કરતી એને બાથમાં ભીડી ચગદી નાખી. એના બાહુપાશમાં તરતી–ધ્રુજતી વિશિષ્ઠા સુખનાં સ્વપ્ના અનુભવતી પડી જ્હી. યુવકે નીચા વળી એના ગાલ ઉપર ચુંમન લીધું.
આનદમાં,—મદમાં,—પ્રેમના અખ’ડ પ્રવાહમાં વિશિષ્ઠા દેહભાન પણ ભૂલી ગઇ. એ પ્રેમ ઘેલી વિશિષ્ઠાને ઉચકી યુવક ત્યાંથી અદૃશ્ય થઇ ગયા. ત્યારથી વિશિષ્ઠાના અધઃપાત શરૂ થયા. તે પછી આ પ્રેમીઓની લજ્જા દૂર થઇ અને અવારનવાર અને મલતાં. ને વાસનાઓને તૃપ્ત કરતાં. એમની
