________________
(૧૭૧); તમને તપ કરવાનું ક્યાંથી સૂઝયું. તમે સબુર કરે. થોડા સમય પછી આપણે સાથે તપ કરવા જઈશું? હૃદયની ઉમિઓ. શાંત થતાં હું પણ તમારી સાથે આવીશ?”
“વિશિષ્ઠા ! આ માનવજીવનને તે કાંઈ ભરૂસો કહેવાય ? કાચની શીશીની માફક કોણ જાણે એ તે કયારે કુટી જશે? આપણી અલ્પમતિ એ કાંઈ ન જાણી શકે. માટે આત્માથી મનુષ્ય જાગ્યા પછી પ્રમાદ ન કર. કાળ કાંઈ કેઇની ઓછી જ રાહ જુવે છે?”
તમારી તપ કરવાની વૃત્તિ હતી તે મારી સાથે લગ્ન કરીને મારું જીવન નાહક કાં બગાડયું? પરણ્યા તે પછી બરાબર પરણી જાણવું જોઈએ. મને આશાભરીને છેડી દ્યો. એ કઈ રીતે તમને એગ્ય તે નથી જ. હું સત્ય કહું છું કે મારું મન હું સંયમમાં રાખી શકીશ નહી. મારે સ્ત્રીધર્મ હું તમારા વગર કેવી રીતે સાચવી શકીશ?”
એ તારે ખાલી ખ્યાલ છે. મારા જવા પછી એ વિચાર પણ તારે ભૂંસાઈ જશે. ભેળાનાથની સેવા કરતાં તારૂં ચિત્ત ભક્તિમાં લયલીન થઈ જશે-મને વિસરી જશે.”
વિશિદાએ બની શકે એટલાં સ્ત્રી ચરિત્ર ભજવી વિશ્વ છતને સમજાવવાની કેશિષ કરી, પણ એ વૈરાગ્યથી રંગાયેલું ચિત્ત એના સકંજામાં આવી શકયું નહી. એણે વિશિષ્ટ સમજાવી ઘરની માલમિલકત જે કંઈ હતું તે બધું સંપી દીધું, એ રીતે એક બંધન એણે દૂર કરવું.
