________________
“માતા? માતા? મને રજા આપે? મારા સુખના માર્ગમાં તમે વિશ્વ ન નાખો !” બાલકે કહ્યું.
વત્સ? દીક્ષામાં શું સુખ જણાયું તને ! ટાઢ, તડકા, ભૂખ, તરસ સહન કરવાં, શરીરે કષ્ટ વેઠવાં એ બધું તું કેમ સહન કરશે?” માતાએ કહ્યું.
પાપ કરીને નરકમાં કે તિર્યંચનીમાં ઉત્પન્ન થનારા પ્રાણીઓ એમનાં દુઃખો કેવી રીતે સહન કરતા હશે? માતા! એવાં દુઃખ આપણે અનંતવાર ભગવ્યાં છે અને હજી કેટલી વાર ભેગવવા પડશે. પરાધિનપણે એવાં દુઃખે ભેગવવા કરતાં સ્વતંત્રપણે ચારિત્રનું અલ્પ કષ્ટ ભોગવાય એ મુક્તિને આપનારૂં થાય માતા. ”
દિકરા? આવી વાત કરતાં તેને કેણે શીખવ્યું ? એ સાધુએ તેને બરાબર ભૂરકી નાખી જમાવ્યો છે!”
બેન? તમારો પુત્ર તે જગતને ઉદ્ધાર કરવા આવ્યું છે! બાલ્યાવસ્થામાંથી જ જુઓને કેવું વીતરાગપણું લાવ્યા છે?” એક શ્રાવકે દિલસે આપે.
પણ એને અળગો કરવાનું મને મન થતું નથી. એના વગર અમને કેમ ચાલે? એના વગરતે રડી રડીને મેં મારે સમય કાઢ્યો છે. માંડ ફરીથી એ હાથ આવ્યું છે.”
માતા? હું મરી જાત તે તું શું કરત અથવા તે અત્યારે મૃત્યુ કદાચ મારી રાહ જોતું હોત તે મને તું કેમ બચાવી શકત?”
