________________
( ૯ ) પૂર્વના ક્ષપશમથી બાલકને વૈરાગ્યની તીવ્ર ભાવનાથી દીક્ષા લેવાને મનોરથ થયે વારંવાર દીક્ષાને માટે તે ગુરૂને પ્રાર્થના કરવા લાગે સંઘના અગ્રેસરો પણ આ બાળકને દીક્ષી ત જેવાને આતુર થયા, પણ ગુરૂ મહારાજે એ વાત ઉપર કાંઈ વિશેષ ધ્યાન આપ્યું નહીં. બાળકના અતિઆગ્રહથી ગુરૂ બોલ્યા વત્સ! તું હજી બાળક છે, જોકે દીક્ષાલેવાની તારી મનોવૃત્તિ અતિ ઉત્કટ છે છતાં તારા માતાપિતાની રજા મંગાવવી જોઈએ. માતા પિતાની અનુમતિ સિવાય તને મારાથી દીક્ષા કેમ અપાય ?”
તે અહીંઆ મારા માતાપિતા કાંઈ આપણને આવિને કનડશે નહીં. મારી ઈચ્છા છે ત્યાં પછી મારા માબાપને પૂછવાની શી જરૂર?” બાલકે કહ્યું. એને વૈરાગ, સંવેગરંગ તીવ્ર હતો, નિશ્ચય અદ્ભુત હતા. એ દ્રઢતા ભેદી શકે એવી કેઈની તાકાત તે નહતી છતાં એ દ્રઢતાને કસોટીના પત્થર ઉપર કસાવાની જરૂર હતી.
વત્સ ધીરે થા? આ માસું પૂર્ણ થતાં આપણે તારે ગામ જાશું. તારા માતા પિતાની રજા મેલવીને તને દીક્ષા આપશું પછી કાંઈ?” ગુરૂને એ વિચાર સર્વેને રેગ્યજ જણાય. કેટલાક ધર્માભિમાની પુરૂષને મનમાં ખટતું કે “કદાચ માતા પિતા રજા નહી આપે ને બાલકને લઈ લેશે તે?” આ વિદ્વાન બાલક હાથમાં આવેલો સરી જાય એ એમને ગમતું નહતું.
