________________
૭૪
શ્રી દેવચંદ્રજી કૃત ચોવીશી ભાગ : ૨
દાગીના તુલ્ય છે. ઉપાધિ રૂપ છે. જે દાગીન મારા ન હોય પરંતુ પ્રસંગ પુરતા પહેરવા લાવ્યા હોય ત્યારે પહેરવાના આણંદ કરતાં ખોવાઈ ન જાય ભાંગી-તુટી ન જાય તેની ચિંતાથી વ્યગ્રતા જ વધારે હોય છે. તેવી જ રીતે આ સાંસારિક તમામ સુખો પુદ્ગલદ્રવ્યાશ્રિત હોવાથી મારૂં પોતાનું અસલી સ્વરૂપ નથી. તે પૌદ્ગલિક સુખોનો મને આનંદ નથી. મારૂં પોતાનું મન તેમાંથી ઉભગી ગયું છે ઉઠી ગયું છે. અતિશય વૈરાગ્યવાસિત બન્યું છે.
તે કારણે હે પરમાત્મા હું તમારી પાસે આવીને ઉભો છું. મને મારૂં પોતાનું અસલી સ્વરૂપ મેળવવાની પિપાસા લાગી છે. તેના જ કા૨ણે જે કંઈ સાંસારિક સુખસામગ્રી મને મળી છે. તેમાંથી મારો રાગ ટળી ગયો છે.
આ બધી સુખસામગ્રી પરદ્રવ્યાશ્રિત છે. વિભાવસ્વભાવવાળી ઉપાધિ માત્ર જ છે. મારે રાખવી કે મારે તેમાં જોડાવું તે બધુ અઘટિતતા છે. અનુચિત છે. તેથી ક્યારે મારી એવી દશા પ્રગટે કે આ સર્વ પૌદ્ગલિકભાવોનો હું ત્યાગ કરૂં. આ સર્વ પરદ્રવ્યાશ્રિત ભાવોથી રહિત બનીને આત્માના ક્ષાયિકભાવના ગુણોમાં સંચરૂં.
જ્યાં સુધી આ પૌદ્ગલિકભાવોમાં રહેવું પડે છે. ત્યાં સુધી પણ તપેલા લોઢા ઉપર પગ મુકવા તુલ્ય અર્થાત્ તમલોહપદધૃતિ સમાનપણે જાણીને તે ભાવોથી સર્વથા ઉદાસીન થઈને કેવલ એકલા મોક્ષનો જ અભિલાષી બનીને હે પરમાત્મા ! હું તમારી પાસે આવ્યો છું.
તમને ભાવથી વંદના કરીને આ જ સિદ્ધિ માગું છું કે હે તારક પરમાત્મા ! મને આ ભવસમુદ્રથી તાર, તાર, ભવની ભ્રમણાથી ઉગાર, સાંસારિક ભાવોથી ઉત્પન્ન થયેલાં દુઃખો, અરિત, ઉદ્વેગ ઈત્યાદિ ભાવો મારાથી હવે ખમાતા નથી. હવે સહન થતા નથી.
