________________
૫૦૨ ]
દુમ્બર ભરએ તુજ ઉદર, ઘાલિ ધૂલિ પાષાણુ; વાય ભર્યાં ભચકે ઘણું, તૂ જિંગ ખરા અજાણું;” માહુણુ કહે “સાયર ! તુસ્રો, વડા જડાય જગ્નિ; દેખા છે। ગિરિ પ્રજલતા, નવિ નિજ પવિચ અગ્નિ. મેરૂ મથાળું તૂ' મથ્યા, રામશરૂ વિલ ઇદ્ધ; ઊંછાલી પાતાલ ઘટ પવને કીધા અદ્ધ. પામે મૂર્છા તે દુખે, મુખે મુકે છે ફીણુ; સન્નિપાતિઓરપુર, લેટે કચરે લીગુ.
ભાગવતા ઈમ પાપ લ, દેષ ગ્રહે તૂ' પર તણા,
ગુર્જર સાહિત્ય સંગ્રહ–૧
નવિ જાણે નિજ હાનિ; તે નવિ આવે માનિ.”
હાલ ૧૧
—(*)—
ઈણ્િ પુરિ કંબલ કાઈ ન લેસી—એદેશી
૫
સાયર કહે “તૂ' બહુ અપરાધિ, વાહણ ! જીભ તુઝ અધિકી વાષી; ખાલે મ અનેક અઘારાં, ઢાંકૂ છિંદ્ર અને તુજ સારા. ૧ જો હુવઈ ન રહુિસ નિંદા કરતા, માઁ ઉઘાિિસ માહરા ફિરતા; પાત તરંગ હ્યુમરમાં ભેળી, તે હું નાંખીશ તુજને ઢાળી, ૨ તુજવિણ મુજ નવિ હાસ્યે હાણી, તુજ સરિખા બહુ મેલિસિ ાણી; જે અખૂટ છે નૃપ ભંડાર, તે ચાકરના નહીં કૈ પાર.
E
ઉષ્ણુ અગનિ-તાપે હુએ ગાઢું, જે સ્વભાવે જલ છે ટાઢું; તિમ તુજ મ વચને હું કોપ્યા, ક્ષમાવત રિ જે આરાપ્ય ૪
