________________
પત’ગ
મેંદી
૧૯૩૩ની કવિતા
ત્યાં તારણ તેજ કેરાં તણે સૌરભસૂત્ર ગૂંથે, સ્વસ્તિક ચન્દ્રિકાના હું માધવશ્રી.
તે પૂરતી ઉલ્લાસધેલી
સતારે
ત્યાં ભૃગનાં ગુંજનના તરંગ ધીમે નિજ તાલ આપે; ધીમે તહીં કિલ મત્ત કાઈ જી રહી પંચમ સૂર રેલે. પ્રઝુલ્લ ત્યાં પુષ્પતણા પરાગે
પ્રમત્ત ધીમે પ૬ વાયુ આવે, તે . મુગ્ધ મીઠી સરપોયણીને અચિંતવી વૃક્ષ વિશે સમાવે. ધીમેથી એની ઉરપાંખડીને ખાલી, ભરીને સ્મિત તેણુ એને મૂંઝાવતા ચશ ચુમ્બનેાથી, રીઝાવતા ચાટુરી તે પ્રિયાને.
અનીશ એના અભિરામ અંગે, રેશમાંચ કેરી લહરી પધારે; ઉકમ્પ પામે મૃદુ મુગ્ધતા તે ખીજી પળે એ રસલીન થાયે.
ઘેરી વળે કે મધુમેાહ એને, ઢળી પડે. લેાચન લેાલ એનાં; કરે અનેાખી રમણીયતા એ, ઘડેલ જાણે સ્મરનાં સ્મિતથી. ઢળી પડે એ સરસેજ માંહી, ખીછાવી જ્યાં ચાદર ચાંદનીની; ગ્રંથી દીધાં તારકચન્દ્ર કેરાં, સહસ્ર જ્યાં સૌરભપૂર્ણ પુષ્પા.
૧૨૫
