________________
નર ગયા, ને વાત રહી ]
૨૮૯ હવે બજારમાંથી બધું વહેરીને નીકળ્યાં. માથે ઘાલવાને પડોપાંદડી-પાકું તેલ લીધું છે. પછી બચકો ઉપાડીને વડગોવાળની આગળ આવ્યા ને પૂછે કે, “તું તારા પરણ્યાને સામાન લાવ્યા ?'
તો કે, હું તે નથી લાવ્યો, મારે તો મનમાં જ છે.” આકડા વંતૂરા રે મારે મન સાચા માંડવડા, વેવના વેલાની રે, મારે મન સાચી વરમાળા, વડલાની વડવાઈઓ રે મારે મન સાચી નાડાછડી. ટાઢોડીરનાં ટાઢેડાં રે, મારે મન સાચાં મીંઢળ, આકડાનાં આકુલાં રે મારે મન સાચાં નાળિયેર.
બનેને પરણવાનો સામાન તૈયાર કીધે છે. પછી કુંવરી બેલી : “વડગેવાળ ! આકડા ધંતુરાને માંડવે માનવી પરણતાં હશે ?'
ગાવાળ કહે, સવા લાખ ગોવાળ રે, ડુંગરિયા તો સેવજો જી, તમે લાવે લીલુડા હે વાંસ, મારા લાલ રે,
એણે ને માંડવડે રાય ને રાણી પરણશે રે. વાંસ બાંધીને માંડવા રોપાવ્યો છે. માટીની ચીતરેલી રૂપાળી ચેરી બંધાણી છે, ને વરઘોડિયાં પરણ્યાં. પરણાવીને પછી પરોઢિયાની ઝેળે મૂકવાને કાજે એના બાપને ઘેર દરબાર આગળ ગયાં. કુંવરી દરબારમાં ન ગઈ, ને એના બાપને એકલથંભો મહેલ હતા તે ઉપર જઈને સૂઈ રહી. સવારમાં રાણુ દાસીઓને કે કે, “આપણી કુંવરીના ખબર તમે જોઈ આવે. કાલનાં કયાં ગ્યા'તાં ?'
પિલી દાસીઓ જેવા ગઈત્યારે સાવ સેનાને ચૂડો પહેરેલો, મીંઢળ બાંધેલું, દાંત રંગેલા, કપાળે કંકુ પીળેલું, માથું રૂપાળું ગૂધેલું, પચીશ પચીશ રૂપિયાનાં ત્રણ નંગ પહેરેલાં. તે જોઈને
૧. વેવડીને વેલે, ૨. એક જાતને વેલો, ૩ વેળાયે. ૧૯
