________________
૨૮૮
[[લોકસાહિત્યમાળા મણકે-૬ કુંવરી વિચાર કરે છે, “આ તે કેણુ છે, તે મને આવાં વેણ કે છે? હું તો રાજાની કુંવરી કહેવાઉં ને. ત્યાંથી ઘરભણી હાલવા જાય છે, ત્યારે ફરીને બેલી,
લ લો ને ગોવાળ રે, તમને આલું ધોરીડા? જી. વડગોવાળ કહે છે,
તારા ઘેરીડાને, આ ચારણ ભાટને મારા લાલ રે, રા.
એમ કરતાં કરતાં ઠેઠ ગઢવાળે પહોંચ્યાં. પછી સવા લાખ ગેવાળે ભેગા થઈને સુંદર કુંવરીને પૂછી જોયું, કે “અમારા વડવાળને વરે, તે તારાં રેલાં પાડાં ચારીએ, નહીં તો નહીં.”
કુંવરી કે કે, “નહીં ચારો તો ચાલશે, પણ મને પરણવાનું માગું કરવાની હિમ્મત ધરાવનાર કોણ છે તે હું જોઉં !'
ગેવાળિયા કે કે “એને નહિ વરે તે તને જબરદસ્તીથી એની સાથે વરાવીશું.'
સુંદર કુંવરી વિચાર કરે, કે, “આખર હું એકલી છું, ને આ આટલા બધા ભેગા થઈને મારી મશ્કરી કરશે, ને પરણ્યા વિના
ટકે થશે નહીં.” પછી કે' કે, “એને પરણ્યાનો સામાન એ લાવે, ને મારા પરણ્યાને સામાન હું લાવું.' એમ કહીને બાઈ બજારમાં સામાન ખરીદવા નીકળી.
ભે ને ચઉટડેર રે, સુંદર ગોરી ચાલિયાં છે, અને જઈને ઊભાં દેસીડાને હાટ, મારા લાલ રે, ૦ દેસીડાના બેટા રે, માડીજાયા બંધવા રે જી, મને ચૂંદડી આ રે, મેંઘા મૂલની, મારા લાલ રે, દેવ ૧. બળદ, ૨. બજારે.
એ પ્રમાણે ફરી ફરી ગાઈને નીચે પ્રમાણે બધાએ કહેવાનું : સોનીડા, ઘરેણાં ઘડી આલે; મણિયાર ચૂડલા વહેરી આલે; મારુડિયા મેડિયા (ડ) બાંધી આલે, મચીડા મેજડીઓ સીવી આલે.
