________________
[ લોકસાહિત્યમાળા મણકે-૬
રાજા, બાગબગીચા જંગલ આગળ ધૂળ છે રે, જે સૂરજ આગળ તારાને ચળકાટ, મારા જંગલની મેજે તો મેંઘા મૂલની રે. જસમા, જગલની વાતે તું આજ વિસાર રે, મીઠાં નરઘાં ને સારંગી કેરા સૂર, ગાયન સુણવાને માટે તું શહેર પધારજો રે. રાજા, નવ રીમું નરઘાં સારંગી સુરથી રે, મન મોર બપયા ટેવ્યા છે મુજ કાન, વાત કોયલના ટૌકાની તે કહેતી નથી રે. ઓડણ, આ તે ઉતારું મેડી માળિયે રે, રહો મિત્ર સહેદર સર્વ સંબંધી સાથ, તમને પ્રિય જનો માનીને નિશદિન પાળીએ રે. મારે ઓડણને ઊતરવા જઈ એ ઝૂંપડી રે, મેડી માથે મુજને ચડતાં આવે ફેર, પડતાં પગ ભાંગે કે કાયા થાયે કૂબડી રે. ઓડણ આવે તે પિરસાવું મેવા ચૂરમાં રે, બલે હાથી ઘેડા ગુર્જરપતિને દ્વાર, તેને પખીને હરખાશે એડણ ઉરમાં રે. મારે ઓડણને તો જોઈએ વાળું ઘેંશનાં રે, રાજા, શું છે મારે હય હાથીનું કામ ? દહીં ને દૂધ મઝેના મારે ભગરી ભેંસનાં રે.
ઓડણ, માગી લ્યો ને આછા સાળુ ઓઢણું રે, હીરા, માણેક, મોતી, સોનાના શણગાર; આવી કાંચનવરણી કાયા પર શોભે ઘણું રે.
