________________
૩૪
સંગરે જંબૂ જયકારી છે તીહાં વંધ્ય નામે છે રાય, સુત પ્રભવને પ્રભુ દોય ભાયરે છે જે તે વડે પ્રભવ છને પણ પ્રાય, લધુને તેણે દીધું રાજ્ય છે જં૦ | નીકળે પ્રભવ અભિમાની, વંધ્ય વિષમે કરી રાજધાનીરે. જં૦ | ર તે ખાત્ર ખણે બંદી ઝાલે, પંથ પાડે રહે ઉભે ભાલેરે, છે જે તેના ચર દસ દિશિ હરે, એક દિન તે આવી પ્રેમેરે છે જં, ૩ જંબૂની રીદ્ધિ છે મોટી, તે આગે ધ નંદની છોટીરે; જં૦ | વિવાહ મંગળે વ્યવહારી, મિળીયા છે બહુ ધનધારીરે, જં૦ ૪ | તીહાં જ ઈએ આપણે સ્વામી, તે સંપદા જાણે પામીરે; કે જં૦ | એમ સુણી પ્રભ તિહાં આવે, દય વિદ્યા મન માંહે ભાવેરે. જં૦ | પા વિઘા અવસ્થાપિ નિ એક, તાળોદ્ધાટણી બીજી વિવેકરે છે જેના તેહ બળ ગર્જિત અસરાળે, જિમ મૃગપતિ દાઢને ઝાળેરે. જં૦ | ૬ | કરી અવસ્થાપિનિએ પ્રયોગ, ઉઘા સઘળા લેકરે છે જે જંબૂ પ્રતે જેર ન ચા લે, ઘન પવને ગિરિ કેમ હાલેરે. જં૦ ૭દેખી
૧ સેવક. ર નિદ્રા લાવનારી વિધા. ૩ તાળુ ઉધાડી નાખ નારી વિદ્યા.
