________________
૧૦૦
૩
વાળા, નહીં છે। અંતર વહાલા રે । સુ॰ ॥ ૨૩ ॥ તેણે તેમ માન્યે' ગયા જિનદાસા, છઠ્ઠાં થાય છે ઉત્સ વ ખાસા રે । સુના લેઇ અશ્વ રજનીએ નાઠા, શ્ર વક કરે કાઠા રે । સુ॰ ॥ ૨૪ ॥ સરજાઇ ચૈત્ય પ્રદ ક્ષિણા દેઇ, હય નવી માર ગણેઇ રે ! સુ॰ ! સરથી ફરતા ચૈત્યે આવે, તીડાંથી ઘરભણી ધાવે રે ! સુના ।। ૫ ।। ઇમ કરતાં સવી રાત્રી વિહાણી, ના ટ અન્નાણી રે ! સુ॰ ॥ પ્રાતઃ આવત જિનદાસ સુણેઇ, હય નિશિ કષ્ટ સહેઇ રે ! સુ॰ ॥ ૨૬ ૫ હું ય દીઠા ને ધર્મે ધરા, હર્ષ વિષાદે તે ફરા૨ ૫ સુ॰ ॥ આલીંગ હ્રય હિત ઉલ્લેખે, રાખે તવથી વિશેખેરે ! સુ॰ ॥ ૨૭ ના ગ્રેચા જે ઉન્માર્ગ ન જાયૈ, તે અતી વાલે થાયે રે ૫ સુ॰ ॥ શેવનીક હુએ શેઠને વાજી, મુજસ સુમાર્ગ સમાજી રે । સુવારા
દુ
દુહા.
જંબુ કહે તે અવપરે, હું નવી ઊપથ ચાર,' દીઠે। માર્ગ ન ઈશુ, જે શિવસુખ દાતાર ૧ ૫ દી ઠાથી નિર્વેદ જે, તેહુ અશુભ ગતિ દી, ચામ દૃષ્ટિ
૧ કપટી શ્રાવકે ઘરની રક્ષા કરવાનું માન્ય કરવાથી શેઠ ગયા · હૈ રાત્રીએ. ૩ વૌતી, ૪ પ્રભાતે. ષ ત્યારથી. હું ઊન્માર્ગે ચાલનાર
