________________ અને તેના કારણે તેના વ્રતોનો લોપ થાય છે, એવું સંબોધ પ્રકરણ ગ્રંથમાં કહ્યું છે. તત્ત્વનિર્ણયના પરમ સાધનભૂત શાસ્ત્રનો મહિમા, શાસ્ત્રનો આદર કરવાની આવશ્યકતા વગેરે વાતોને પણ વિસ્તારથી યોગબિંદુ વગેરે ગ્રંથોના આધારે વિચારી છે. જેઓ એમ કહે છે કે - “બધે શાસ્ત્ર શાસ્ત્ર શું કરો છો ?' - તેમના માટે જ્ઞાનસાર, યોગબિંદુ, ષોડશક પ્રકરણ વગેરે ગ્રંથોના પાઠો શાંતચિત્તે વિચારવા જેવા છે. પરમ આધારનું અવમૂલ્યન કરવું કે લોકસંજ્ઞાને આધીન બની તેને બાજુ ઉપર મૂકવા એ અતિ ભયંકર દોષ છે. - બીજા પ્રકરણમાં.. મધ્યસ્થનું માર્ગકથન નિંદારૂપ નથી - એ અંગેની વિચારણા કરી છે. રાગ-દ્વેષરહિતપણે મધ્યસ્થ બનીને વતા સુ-કુનો વિવેક કરે કે ઉન્માર્ગ-સન્માર્ગ તથા ઉન્માર્ગી-સન્માર્ગીની ભેદરેખા સ્પષ્ટ કરે, તો તેવા કથનને ક્યારેય શાસ્ત્રકારોએ નિંદરૂપ કહી નથી. આ વાતની વિસ્તારથી સ્પષ્ટતા કરી છે. -- ત્રીજા પ્રકરણમાં... પ્રશ્નોત્તરીના માધ્યમે શાસ્ત્રકાર મહર્ષિઓની દૃષ્ટિએ અન્યદર્શનો-અન્ય નવા પંથોની વિચારણા, સંઘ-જૈન-ગચ્છ વગેરેનું સ્વરૂપ, મધ્યસ્થભાવ સાથે સંબંધિત અનેક વિષયોની સ્પષ્ટતા તથા તિથિપ્રશ્ન સિદ્ધાંતનો છે કે સામાચારીનો છે? અને પૂ. હરિભદ્રસૂરીશ્વરજી મહારાજાના નામે ચાલતા અપપ્રચારોનો જવાબ વગેરે વિષયોની વિચારણા કરી છે. - ચોથા પ્રકરણમાં... આધ્યાત્મિક અનુસંધાનમાં મધ્યસ્થભાવનું નિરૂપણ કર્યું છે. તેમાં પણ કઈ ઉપેક્ષાભાવના દોષરૂપ છે અને કઈ ઉપેક્ષાભાવના ગુણરૂપ છે, તે વિચારણા કરવામાં આવી છે. પુસ્તક જ બોલતું હોય ત્યારે અહીં વધારે લખવાની જરૂર નથી. બાકી જે કેટલુંક સત્ય, કે જે નક્કર હકીકત સ્વરૂપ હોવા છતાં કડવું લાગે તેવું લખવાની ફરજ પડી છે, તેમાં કોઈના પ્રત્યેનો દ્વેષ-દુર્ભાવ
