________________
१३७ विषे जाय तेवारे कांइ बीजं चिंतन करवानी जरूर नथी ॥ १५ ॥ मन चंचल ने अस्थिर छे. तेने ज्या ज्यां जाय त्यां त्यांथी पार्छ वाळीने आत्मानी साथे वश करी राखg ॥ १६ ॥ अत एवादृढस्वांतः कुर्याच्छास्त्रादिना क्रियां ॥
सकलां विषयप्रत्याहरणाय महामतिः ॥ १७ ॥ श्रुत्वा पैशाचिकी वार्ता कुलवध्वाश्च रक्षणं ।।
नित्यं संयमयोगेषु व्यापृतात्मा भवेद्यतिः ॥ १८॥ ... अर्थः–एम परदर्शनमां पण कर्तुं छे, माटे ज्यां सुधी मन स्थिर न होय त्यां सुधी शास्त्रोक्त क्रिया जेटली करिये तेटली सर्व सफल न थायं. जेवारे विषयत्याग थाय तेवारेज सफल थाय, माटे जे प्राणी मनने विषयथी वाळवामां उजमाल रहे ते महामतिवाळा जाणवा ॥ १७ ॥ जेम एक शेठनो पुत्र देशांतर गयो. तेना घरनी सामेना एक वृक्ष उपर एक भूत रहेतो हतो. ते छल पामी, पुत्रनुं रूप धारण करी तेनी स्त्री साथे लागु पड्यो. एम करतां ते शेठनो दीकरो पोताने घरे आव्यो तेवारे घरमा लडाई चालवा लागी. पछी राजदरबारे इन्साफने वास्ते गया. तिहांथी भूतने घरमांथी काढवानुं ठयु, पण ते नीकळ्यो नहीं ने कहेवा लाग्यो के हुं जवानो नथी; हूं पण पुत्र छु. ए वात सांभळी वहुने लाज लागी. छेल्ले शेठने भूतने वैरी साथे युद्ध करवानुं काम भळाव्यु, अने वहुने घरनो धंधो भळाव्यो, ए रीते अनाचार टाल्यो अने वहुने राखी, तेम मुनिये पण निरंतर संयमना योगे आत्माने राखवो ॥ १८ ॥ या निश्चयैकलीनानां क्रिया नातिप्रयोजनाः ॥ व्यवहारदशास्थानां ता एवातिगुणावहाः ॥ १९ ॥
