________________
रिपुमर्दन राजा ने जुवनानंदा राणीनी कथा. ३७
वाला केटलाएक बछेरा ( घोडानां बच्चां ) थया. त्यार पछी एक दिवसे राजा ते सर्वे छेरा माग्या अने तेने लाववामाटे प्रधानने घेर माणसो मोकल्या. त्यारे प्रधाननी पुत्री भुवनानंदाए राजाना माणसोने कयुं. " ते बछेरा तमने लs जवा नहि देनं,” कारण के, “जे जेनुं बीज, ते तेनी वस्तु. "" या घोडो म्हारा पितानो बो अने तेथी या सर्व वछेरा या बे, माटे ते पण म्हारा पितानाज बे.
पीते सर्व माणसोए जइ राजाने कयुं, “ दे खामिन् ! प्रधाननी पुत्री छेराउने लेवा देती नथी अने वली कहे बे के, जेनुं बीज, तेनी वस्तु, माटे हवे जेम तमारी मरजी होय तेम करो.” जुवनानंदाए पोताना पूजवनी सर्व वात पोताना पिता प्रधानने कही. राजाए फरीथी बीजा प्रधानने मोकली वछेरा मंगाव्या, त्यारे पण जुवनानंदाए प्रधानने एवोज जवाब थाप्यो के "जेनुं बीज तेनी वस्तु" वली राजाना महेलनी जींत उपरशुं लख्युं बे ? ते तमे जुटं जो " पुत्र पितानाज होय ते." एम लख्युं होय तो वछेरा लेशो नहि घने एम न लख्युं होय तो तमे तमारा वछेरा खुशीथी ले जाने.” प्रधाने जर ते वात राजा श्रागल कही, त्यारे राजाए जींत उपर लखेला अक्षरो जोया तो तेज प्रमाणे लेख पण नीकल्यो. लेख वांची विस्मय पामेलो राजा मनमां विचार करवा लाग्यो के “ अहो ! आ प्रधाननी पुत्री तो बालपंकिता बे. हवे म्हाराथी ते वछेरा मगाशे नही " पढी केटलाक दिवस जवा देश राजाए प्रधान पासे भुवनानंदानुं मायुं करी तेने परणीने कयुं के, " जो तुं पंगिता हुँ, तो ज्यांसुधी हारे सर्व लक्षणयुक्त पुत्र थाय नहि, त्यांसुधी व्हारे म्हारे घेर aaj नहीं. " त्यारे भुवनानंदाए हसीने कधुं. " हे प्राणनाथ ! म्हारे पुत्रनो जन्म थया पठीज हुं तमारे घेर श्रावीश," पण एक बीजी बात कहुं हुं ते सांजलो. हे राजन् ! हुं तमारी पासे म्हारा पग चंपावुं अने म्हारा पगनी मोजडी पण उपडावुं, त्यारेज तमारा घरने विषे श्रावुं. या पण म्हारी बीजी प्रतिज्ञा बे. "
राजाने या प्रमाणे कही जुवनानंदा पोताना पिताने घेर यावी, पढी पोताना पिता बुद्धिसागर प्रधानने तेणे सर्व वात एकांतमां कही. पिताए कयुं, " तें या प्रतिज्ञा घणीज कठण बीधी बे. " पुत्रीए कयुं. “दे