________________
३४०
शीलोपदेशमाला. पुरुषो पासे चंपानगरी करावी पोताना कालादिक दश जासहित त्यां रह्यो. पनी पद्मावती पट्टराणीना श्राग्रहथी कोणिक राजाए हर विहब्ब पासेथी पोताना पिताए आपेला हार, कुंमल वस्त्र अने सेचनक हाथी पला माग्या एटले बुद्धिवंत एवा ते बे नाळ ते कोणिकने अशुल बुद्धिवालो मानी श्रने सर्व सारवस्तुने लश् रात्रीने विषे विशाला नगरीमां नासी गया. त्यां बुद्धिवंत एवा मातामह (माना बाप) चेमा राजाए स्नेहथी ते ने पोताना युवराजना सरखा मान्या. हवे कोणिक राजाहर अने विहल चेडा राजानी शरणे गयेला जाणीने विचार करवा लाग्यो. "अरे! हुँतो बंधु अने रत्नो ए बेयथी नष्ट थयो;पण जो हुंश्रेणिक राजानो पुत्र बुं तो तेने त्यांथी त्याग करावं.” एम प्रतिज्ञा करीने तेणे चेमा राजापासे दूत मोकली हद विहरनी मागणी करी, पण चेमा राजाए पोतानी शरणे श्रावेला तेउने कोणिकराजाने स्वाधिन कस्या नहीं; जेथी क्रोध पामेला कोणिकराजाए पोताना असंख्य सैन्यथी विशाला नगरीने घेरो घाल्यो एटले महाबलवंत एवा कोणिक अने चेडा राजाने म्होटं युद्ध थयु. जेमां एक कोड अने एशी लाख वीर पुरुषो माख्या गया. वीर एवा हल वि. हब पण सेचनक हाथी उपर बेसी रात्रीए कोणिकनी सेनाने मारी तत्काल पाबा नाशी जता. कोणिकना सुजटो घणा उपायकरता, पण ते सेचनकने मारी नाखवाने अथवा पकडवाने समर्थ थया नहीं. बेवट अंगारानी खाश्ना प्रयोगथी सेचनक हाथी मरायो एटले संसारथी निस्पृह थएला अने श्री शासनदेवीए श्रीवीर लगवान् पासे पहोचाडेला तथा श्रात्मानुं साधन करनारा ते हव अने विदो दीदा धारण करी. महा बलवंत एवो श्रेणिकनो. पुत्र पण ज्यारे विशाला नगरी लेवाने समर्थ थयो नहीं त्यारे तेणे एवी प्रतिज्ञा करी के,“जो हुँ गधेडाथी जोडायेला हले करीने श्रा विशाला नगरी न खोदावी नाखू तो हुँ ऊपापात करी अथवा अग्निमां प्रवेश करी मृत्यु पामीश.” श्रावी प्रतिज्ञा कस्या बतां पण ज्यारे ते विशाला नगरी सेवा समर्थ थयो नहीं त्यारे मनमां घणोज खेद पामवा लाग्यो. श्रा वखते गुरुनी आझानो नंग करवाथी कूलवालकने विषे क्रोध पामेली शासनदेवीए श्राकाशमा उन्ना रहीने कोणिकने कयु के, गणियं चे मागधियं, समणे कूलवालके ॥ गमिद्य कूणिएलाए, तो वेसा