________________
३२२
शीलोपदेशमाला खामिन् ! था अमारं जीवितपण श्रापर्नु ने तो पड़ी यक्षोनी शी वात? हे प्रजो! हुं ते तमारी आगल मूकीश.” एम कहीने तेणे कूवामां रहेला चार पुरुषोपासे पोतार्नु कहे कबूल करवानी प्रतिज्ञा करावी तेमने कूवामांधी बहार काढ्या. पठी नवरावी चंदननो लेप करी, पुष्पनी माला पहेरावीने चारेने वांसना करंमीयामां पूरी धूप करवापूर्वक राजानी पासे लइ जवामाटे मंत्रीने सोंप्या, मंत्री पण वाजिंत्रना शब्दपूर्वक तेउँने रथमां बेसारी नगरना सर्वे माणसो जोता बता राजानी सत्तामा लश् गयो. राजा पण बहुमानपूर्वक सामो श्रावी जाणे पोताना हाथमां त्रण जगत् रह्यु होय नहिं ? एम तेमने पोताना घरने विषे लश् गयो. त्यां तेणे रसोश्याने रसोश् करवानी ना पाडीने कधु के, “श्रा यदो तमने दिव्य जोजन श्रापशे." _ पड़ी जोजनना अवसरे राजाए पुष्पोथी करंडीयानुं पूजन करीने कद्यु के “ जोजन था.” ते वखते करंमीयामां रहेला पुरुषोए कयु के, " एम था.” राजा विगेरे सर्वे माणसो ते वखते उंचुं जोवा लाग्या; परंतु कांश नोजन मव्युं नहीं; तेथी विलक्ष बनेला राजाए करंडीया उघडावीने जोयुं तो तेमां पोतानी पासे रहेनारा अने शीलवतीनुं शील खंडन करवामाटे मोकलेला चार पुरुषोने दीग. प्रेत सरखा विकराल ते पुरुषोने जोश राजा पण "श्रा यदो नथी; परंतु राक्षसो .” एम कहीने त्यांची तुरत पाडो नासी गयो. पठी ते पुरुषोए कह्यु के, “हे देव! अमे यह नथी तेम राक्षस पण नथी; परंतु असे श्रापनीपासे रहेनारा कामांकुरादि चार पुरुषो बीए.” पड़ी राजाए बराबर जोश्ने अने उलखीने तेमने कह्यु के, " हे जरो ! रोगी कागडानी पेठे श्रा तमारी श्रवस्था शी?” ते पुरुषोए पोतपोतानी वात कही; तेथी राजा अरिमर्दन माथु धूणावतो तो शीलवतीना शीलनां वखाण करवा लाग्यो. तेणे शीलवतीने बोलावीने कयु के, “ हे पतिव्रता ! श्रा शील पालवाना यत्नथी तुं खरेखरी वखाणवा योग्य बुं. में ते वखते महा अरण्यमां पण अजितसेनना कंठमां निरंतर प्रफुल्लित एवी पुष्पमाला जोश्ने त्हारा शीलवतनुं स्पष्ट महात्म्य जाएयु हतुं; परंतु अज्ञानथी में जे श्रा कृत्य कसु ले तेने माटे हुं त्हारी पासे दमा माएं डुं. त्हारे बंधुरूप म्हारा