________________
ववस्वामीनी कथा.
२५ उपधि पोतानी श्रागल मूकी पोते जाणी गुरु होय नहिं सुं? एम वाचना श्रापवा मांडी. एवामां पाबा श्रावता एवा गुरुए दूरथी तेमनो शब्द सांजलीने पोताना मनमां विचार करवा मांड्यो के, “शुं थाजे साधु गोचरीथी वहेला श्राव्या ? के जे स्वाध्याय करता बता म्हारी वाट जुए .” बारणा पासे श्रावीने तेमणे जोयुं तो फक्त वज्र एकलाज के एम मालम पड्यु. वली ते अगीश्रार अंगनी वाचना सांजलीने विस्मय पाम्या अने कहेवा लाग्या के “ अमने धन्य डे के जे गबने विषे आवां पात्रो उत्पन्न थाय बे. निश्चय आ वज्रकुमार अगीयार अंग सांजलीनेज जण्यो .” वली गुरु विचार करवा लाग्या के “ जो हुँ उचिंतो अंदर जश्श तो ते शरमा जशे.” एम धारीने तेमणे बारणां श्रागल उन्ना रहीने उंचा स्वरथी नैषेधिकी कही. ते सांजलीने वज्रकुमार सर्व उपधि ठेकाणे मूकी तत्काल गुरुपासे श्राव्या अने तेमना चरणतुं मार्जन करवा लाग्या. पड़ी ते पोताना खरूपने गोपवीने चिंतामणिनी पेठे गुरु
आगल बेग. .. एकदिवस पासेना गामडाउँमा विहार करवानी श्छा करता एवा गुरुने बीजा शिष्योए कां. "प्रनो ! श्रमने अहिं वाचना कोण श्रापशे.?" गुरुए "वज्र वाचना आपशे.” एम कहीने विहार कस्यो. पनी गुरुनी श्राज्ञा माननारा सर्वे साधु वाचनाने वखते गुरु बुद्धिथी वजकुमार पासे श्राव्या. वज्रमणिना सरखा दृढ हृदयवाला वज्रकुमार पण गुरुनीथाज्ञाने जाणीने विस्मित चित्तवाला ते सर्व साधुउने वाचना आपवा लाग्या. ते एवी रीते के जेटलुं गुरुनी पासे जणता घणा दिवस थाय तेटवू थोडा दिवसमां जाणी जवाय. वली तेमणे मंद बुद्धिवालाने पण सारी रीते बोध प. माड्यो. गुरु पांच दिवस विहार करीने पाळा श्राव्या एटले तेमणे सर्वे शिष्योने वाचनानुं सुख पूज्यु. ते उपरथी सर्वे शिष्योए हाथ जोडीने जक्ति पूर्वक कह्यु. “ हे प्रनो ! वज्रकुमारनी वाचनाथी श्रमने उत्तम बोध प्राप्त थाय ; माटे श्रमने एज वाचना आपो. वली प्रथम जेनी मूढपणाथी अमे आपनी पासे निंदा करता हता, तेज था वज्रकुमार शास्त्रनो जंगमकोश (दालतो चालतो नंडार) थयो .” पली गुरुजए आदरवंत वज्रकुमारने जे जे नहोतुं श्रावडतुं ते ते सर्व जणाव्युं अने तेनो