________________
કીર્તિ ધીમે ધીમે પાલિતાણાના રાજવી સૂરસંગજી ઠાકોરના દરબારમાં ગુંજવા માંડી.
પાલિતાણાના ઠાકોર તરફથી સામેથી આમંત્રણ આવતા એક દિ રાણાનો રાજીપો ઓર વધી ગયો. આંખમાં જે સ્વપ્ર-સૃષ્ટિ ૨મી રહી હતી, એને સાકાર કરવાના અવસરને વધાવી લેતા રાણા પૂરી તૈયારી સાથે રાજદરબારમાં પહોંચી ગયા. સૂરસંગજીની ઉત્સુકતા મયૂર જેવી હતી, તો રાણા અષાઢી મેઘની જેમ મુશળધારે વરસી જવાના મનોરથ સેવતા હતા. એથી પહેલીવારની જ એ મુલાકાત અજબગજબની ફલશ્રુતિ આણવામાં પ્રબળ નિમિત્ત બની જવા પામી. રાજવીને એવી પ્રતીતિ થવા માંડી કે, આજ સુધી તો ડાયરાના નામે સંગીતના સરોવરમાં મેં માત્ર છબછબિયા જ માર્યા હતા, જ્યારે આજે તો મને અમૃતની વર્ષા માણવાની મળી ! આવો કેકારવ રોજ સાંભળવા મળે અને રોજરોજ આવી અમૃતવર્ષા માણવાનું મળે તો કેવું સારું !
પાલિતાણાના ઠાકોર સૂરસંગજી ચારે હાથે વરસતા અને અંતરથી ઓળઘોળ બનતા બોલી ઉઠ્યા : રાજકવિ કરતા પણ ઉંચા શબ્દોથી તમને નવાજવાનું મન થઇ આવે છે. પણ જ્યાં સુધી આવા શબ્દોની શોધ પૂર્ણ ન થાય, ત્યાં સુધી તો હું તમને ‘રાજકવિ’ તરીકે જ સંબોધીશ.
આ શબ્દો સાંભળીને ઝૂકી પડેલા રાણાની પીઠ થાબડીને ઠાકોરે આમંત્રણની અદાથી કહ્યું કે, રાજકવિ ! આજની જેમ પ્રતિદિન પધારીને અમૃતવર્ષા કરતા રહેવાનું નિમંત્રણ આપ્યા વિના રહી શકતો નથી. મને વિશ્વાસ છે કે, આ નિમંત્રણને આપ નહિ જ નકારો.
રાણાની પ્રસન્ન મુખમુદ્રાને સંમતિ માનીને સભાજનોએ હર્ષ-ધ્વનિ જગવ્યો : રાજકવિ રાણા મેઘમલ્હાર બનીને વરસશે અને આપણે સૌ મયૂર બનીને એ સંગીત-વર્ષાને ઝીલવા પ્રતિદિન સૌભાગ્યશાળી બની શકીશું, આને પણ આપણાં ભવ્ય-ભાગ્યની અચૂક ભેટ જ ગણી શકાય. ઠાકોર સાથેની એ પ્રથમ મુલાકાત જ એટલી બધી સફળ પુરવાર
સંસ્કૃતિની રસધાર ભાગ-૧
૬૯
>
