________________
પ્રા. ઉપદેશમાલાનો ગૂર્જરનુવાદ
૬૧૭ તો હાસ્યપાત્ર બને છે, તેમ “અમે જાણકાર છીએ' તેવાની પાસે ઉપદેશ આપવો, તે હાસ્યપાત્ર છે, પ્રબળ મહોદય હોવાથી તે કંઈ જાણતો જ નથી. નહિંતર ઉન્માર્ગની પ્રવૃત્તિ થતે જ નહિં. (૪૮૫ થી ૪૯૦) શંકા કરી કે, આ ઉન્માર્ગ કેવી રીતે ? તે કહે છે -
दो चेव जिणबरेहिं, जाइ-जरा-मरण-विप्पमुक्केहिं । लोगम्मि पहा मणिया, सुस्समण सुसावगो वा वि ।।४९१।। भावजचणमुग्गविहारया य दव्वज्वणं त जिणपूआ । भावच्चणाउ भट्ठो, हवज्जि दव्वच्चणुजुत्तो ।।४९२।। जो पुण निरच्चणो च्चिअ, सरीरसुह-कज्ज-मित्त-तल्लिच्छो । तस्स नहि बोहिलाभो, न सुग्गई नेय परलोगो ||४९३।। कंचण-मणि-सोवाणं, थंम-सहस्सूसिअं सुवण्णतलं | जो करिज्ज जिणहरं, तओ वि तव-संजमो अहिई ||४९४।। निब्बीए भिक्खे, रण्णा दीवंतराओ अन्नाओ आणेऊणं बीअं, इह दिन्नं कासवजणस्स ||४९५।। केहि वि सव्वं खइयं, पइन्नमन्नेहिं सव्वमद्धं च | वुत्तं गयं च केई, खित्ते खुटुंति संतत्था ||४९६ ।। राया जिणवरचंदो, निब्बीयं धम्म-विरहिओ कालों । खित्ताई कम्मभूमी, कासववग्गो य चत्तारि ||४९७।। अस्संजएहिं सव्वं, खइअं अद्धं च देसविरएहिं ।। साहूहिं धम्मबीअं, उत्तं नीअं च निप्फत्तिं ।।४९८ ।। जे ते सव्वं लहिउं, पच्छा खुट्टति दुब्बल-धिईया । तव-संजम-परितंता, इह ते ओहरिअ-सीलभरा ||४९९।। आणं सव्वजिणाणं, भंजइ दुविहं पहं अइक्कंतो | आणं च अइक्कंतो, भमइ जरा-मरण-दुग्गम्मि ||५००।।
