________________
મૂળ અને ભાવાનુવાદ
. [ ૧૧૧ इअ उवएसामयपाणएण पल्हाइअम्मि चित्तमि । जाओ सुनिवओ सो पाऊण व पाणिअंतिसिओ॥ इच्छामो अणुसहि भंते ! भवपंकतरणदढलहिं । जं जह उत्तं तं तह करेमि विणओणओ भणइ ॥ जइ कहवि असुहकम्मोदएण देहम्मि संभवे विअणा। अहवा तण्हाईआ परीसहा से उदीरिजा ॥१५६॥ निद्धं महुरं पल्हायणिजहिअयंगमं अणलिअं च । तो सेहावेअव्वो सो खवओ पन्नवंतेणं ॥ १५७ ॥
આ પ્રકારે સદગુરૂના ઉપદેશ૫ અમૃતનાં પાનથી, પાન કરનાર તૃષાતુરની જેમ જેના હૃદયમાં અપૂર્વ આહાદ ઉત્પન્ન થયો છે એ પુણ્યવાન વિનેય; સ્વસ્થ, શાન્ત અને વિનયથી નમ્ર બનીને ગુરૂમહારાજની સેવામાં આ મુજબ કહે છે “કૃપાસિભ્યો! ભદન્ત ! ભવરુપ ચીકણું કાદવને સુખપૂર્વક લંધી જવાને સારૂ દૃઢ લાકડી સમાન આપશ્રીની આ હિતશિક્ષાને હું માથે ચડાવું છુ. વળી ભગવન્! આપે ફરમાવ્યું તે બબર છે. તે પ્રમાણે હું કરૂ છુ.
૧૫૪ : ૧૫ [ ત્યારબાદ; અનશન કરવાને ઉદ્યત તે વિનય, અનશનને ગ્રહણ કરે. ચાર કે ત્રણ આહારના પચ્ચક્ખાણ કરે.].
આ અવસરે કઈ તીવ્ર અશુભ કર્મના ઉદયથી, તે આત્માના શરીરે વેદના થાય અથવા તૃષા, ક્ષુધા વગેરે પરીષહ ઉદ્દભવ, તે નિર્ધામણા કરાવનાર ઉપકારી ગુરૂમહારાજ, તે અનશન સ્વીકારનાર ક્ષપક જીવની સ્થિરતા અને સમાધિને સારૂ; સ્નિગ્ધ, મધુર, હર્ષને આપનાર અને મનને આનંદ દેનાર, સત્ય વચનેથી હિતશિક્ષા આપે.
૧૫૬ : ૧૫૭
