________________
જાગેલો...છતાં સૂતો છે.
આંખે આંખ સત્યને નિહાળે છે. એને ના કબૂલવા મથતા મનને એક જોરદાર થપાટ લગાવે છે. બીજી જ પળે એ મન સત્યની વસમી કબુલાતને ? કબૂલી લે છે.
પણ... પણ કોણ જાણે કેમ? હજી તન તો એ ગાદીમાં જ પડયું છે. કેવો વિસંવાદ! માનવ જાગ્યો છતાં સૂતો રહ્યો છે !
પણ...થોડી જ પળો જાય છે. અને એકાએક પેલો માનવ બેઠો થઇ જાય છે. આંખો ચોળે છે, બગાસાં ખાય છે...આળસ મરડીને કાંઈક સ્વસ્થ થઈ જાય છે.
પણ...હજી સંતોષ થતો નથી. જાગતો માણસ ભલે હવે સૂતો નથી. પણ બેસી કેમ રહ્યો છે ! જાગતો અને છતાં બેસી રહેલો? અડધો જ ઊઠયો !!!
પરોઢની જ પળોનાં જળ હજી ટપકયે જાય છે, કાળરાજની અંજલિમાંથી ટપ...ટપ...ટપ.
અને...બેસી રહેલો જાગ્રત માનવ સફાળો ઊભો થઈ જાય છે. તન મનને ગલગલિયાં કરાવી દેતી ગાદીનો એ પરિત્યાગ કરી દે છે.
પ્રભાતિયાં ગાતી ગાતી રૂમઝુમ કરતી ચાલી જાય છે, પનિહારીઓ ઘર મૂકીને પાદર ભણી
હાલ્ય, હાલ્ય” કરતાં ચાલ્યા જાય છે, ધરતી પુત્રો ઘર છોડીને ખેતર ભણી; બળદોનાં પૂંછડાં મસળતાં...
બાળકો ચાલ્યાં જાય છે, ઘર ત્યાગીને શાળાભણી. સહુ ઘરમાંથી નીકળે છે.
પેલો બેઠેલો માનવ ગાદીમાંથી નીકળે છે ત્યારે. ૫ દેશવિરતિભાવ. ૬ સર્વવિરતિધર્મ – સંસાર પરિત્યાગ.
