________________
૮૦
સહાયભૂત થવું જોઇએ. એક ક્ષણ માત્ર પણ કલ્યાણાર્થીએ પ્ર માદ કરવા ન જોઇએ.
(૧૭૩) પ્રીય મનહર અને સ્વાધીન ભાગને જે જાણી જોઈને છતી શક્તિએ તજે છે, તેજ ખરા ત્યાગી કહેવાય છે.
(૧૭૪) વસ્ત્ર, ગંધ, માલ્ટ, અલકાર તથા શ્રી શમ્યાક્રિક નહિ મળવા માત્રથી ભાગવતા નથી, પણ મનથી તેા તેવા વિયમાં સાર માનીને મગ્ન રહે છે તે ત્યાગી કહેવાય નહિ.
(૧૭૫) જો જળમાં મચ્છની પદ્મ પ`ક્તિ માલુમ પડે કે આકાશમાં પ′ખીની પદ્મ પક્તિ જણાય, તેાજ સ્ત્રીના ગહન ચરિત્રની સમજ પડી શકે, તાત્પર્ય કે ના ચરિત્રના પાર પામવા અશકય છે.
(૧૭૬) પ્રિયાલાપથી કોઇની સાથે વાત કરતી હાય, ક ટાક્ષ વડે કોઈ અન્યને સાનમાં સમજાવતી હોય, તેમ વળી હૃદયથી તા કોઈ ખીજાનુંજ ધ્યાન [ચિંતવન] કરતી હોય, એવી સ્ત્રીની ચંચળતાને ધિક્કાર પડા. સ્ત્રીઓ પ્રાયઃ કપટનીજ પેટી હાય છે.
(૧૭૭) જો મન વૈરાગ્યના રરંગથી રંગાયલ' ન હાય તે દાન, શીલ, અને તપ કેવળ કષ્ટરૂપજ થાય છે. વૈરાગ્ય યુક્ત કરેલી સર્વ ધર્મકરણી કલ્યાણકારી થાય છે. માટે જેમ અને તેમ વૈરાગ્ય ભાવની વૃદ્ધિ કરવી યુક્ત છે. તે વિના સલુણા ધાન્યની પેરે ધર્મકરણીમાં સ્હેજત આવતી નથી, વૈરાગ્ય ગેજ તેમાં મીઠાશ પ્રકટે છે.
(૧૭૮) અભિનવ આધ્યાત્મિક શાસ્ત્રો વાંચવાથી સહેજે વૈ. રાગ્યની વૃદ્ધિ થાય છે.
