________________
❀
હોય તો એમ કહી શકાય કે "મહારાજ આપ વહોરો અમે બીજો નહી બનાવીએ આપને દોષ લાગવા નહીં દઈએ” એમને આવશ્યક લાગશે તો વહોરશે. પછી જો મહારાજ વહોરે તો શ્રાવકે એ દાર્થ વગર ચલાવી લેવું. અસત્ય ન બોલવું. ત્યારે જ લાભ મળે છે.
મહારાજને વહોરાવવાની ભાવના બધાઓની હોવી જોઈએ પણ એ સમયે પડાપડી ન કરવી. વિવેક પૂર્વક વહોરાવવું. પદાર્થને અથવા વહોરાવનારના હાથને સ્પર્શ કરીને પણ વહોરાવવાની ભાવનાને સફળ કરી શકાય છે.
મહારાજ ! મહારાજને વહોરાવી દેજે, હવે તમે વહોરાવી લોને એમાં મારૂં શું કામ છે. ઈત્યાદિ બોલવું એ અજ્ઞાનતા અને અવિવેકતા સુચવે છે. આશાતનાના ફળ કટુ હોય છે. પદાર્થ વહોરાવ્યા પછી ધન્યતાનો અનુભવ કરવો જોઈએ. ચંદનબાળાએ અડદના બાકુળા જ વહોરાવ્યા હતા. પણ ધન્યતાના અનુભવે જ ઉચ્ચ કોટીનો લાભ મેળવ્યો હતો. દાનના આનંદાનુભવથી જ ધન્ના શાલીભદ્ર કયવન્નાશેઠ આદિના આત્માઓએ ભૌતિક અને આત્મિક સુખને મેળવ્યું છે. ભાવ અને વિધિનું સતત ધ્યાન રાખવું જોઈએ.
સાધુઓના નિમિત્તે આહાર બનાવીને વહોરાવવા માટે આગમકારોએ જે વાત કહી છે તે અભિધાન રાજેન્દ્ર કોષના નિમ્ન પાઠથી જોઈ લઈએ.
સંથરપિ અસુદ્ધ દોણ્ડવિગિષ્ઠત દિયાણ અહિયં.
આઉર દિêતેણં, તં ચેવ હિયં અસંથરણે. ૭૭૬ અ. રાજેન્દ્ર કોષ ભાગ ૪ પૃ. ૧૬૯૦ શુદ્ધ આહારની પ્રાપ્તિ જે સમયે થતી હોય એ મયમાં અશુદ્ધ આહાર સાધુઓને વહોરાવવાથી અન એ આહાર વહોરવાથી બન્નેનું અહિત થાય છે. અને એજ ગ્લાનાદિ
