________________
૧૦
અરે! જ્યારે એક એક ઇન્દ્રિયના ઢાષથી પતંગિયાં, ભમરા મછલાં, હાથીઓ અને હરણીયાં દશાને પામે છે ત્યારે જે પાંચે ઇંદ્રિયાને વશ થઇ મેકળી મૂકી દે છે તે મૂઢ જનાની દુર્દશાનુ કહેવુ જ શું? ઇંદ્રિયોના વિષયા-શબ્દ, રૂપ, રસ, ગંધ અને સ્પ ભાગવતાં મધુર લાગે છે પણ પરિણામે તે બધાય કિંપાકનાં ફળની પેરે પ્રાણનાશક નીવડે છે, તેમજ ખરજ ખણવાની પેરે પ્રથમ મીઠાં લાગે છે પણ અંતે દુ:ખદાયક નીવડે છે. વિષ તા ખાધુ થતું જ મારે છે ત્યારે વિષયભાગનું તે સ્મરણ થતાં જ સંતાપ થાય છે. પાંખ છેદાયેલા પખીએ જેમ નીચે પટકાઈ પડે છે તેમ સુશીલતા ગુણ વગરના જીવે ધાર સંસારસાયરમાં પટકાઇ મરે છે. જેમ મુખ્ય ધાન હાડકાંને ખાવા જતાં દુ:ખી થાય છે તેમ મુખ્ય જના વિષયસુખને સ્વાદ લેવા જતાં પરિણામે અનેક આપદાને જ ઉભી કરે છે.
અબ્રહ્મ–સેવાનાં માઠાં ફળ.
માન (મર્યાદા) વગર મૈથુનક્રીડા યા વિષયાસક્તિ વધુ વધ્યત્વ (સંતાન રહિતપણું) પ્રાપ્ત થાય છે યા તે માલવગરની નમાલી પ્રજા પેદા યાય છે. અત્યંત વિષયાસક્તિ યા વિષયાંધતાથી વૈધવ્ય-વિધવાપણું. અથવા ર`ડાપા આવે છે. એ ઉપરાંત ધર્મોક માં પણ એથી ભારે અંતરાય નડે છે. એ આદિ અનેક આપઢાથી બચવાના ઉત્તમ માર્ગ એ છે કે આપણે આપણી વિષયઇન્દ્રિયાને નિયમમાં રાખી બ્રહ્મચર્યના પ્રાણભૂત નિજ વીયશક્તિનુ સારી રીતે સંરક્ષણ કરવું. એથીજ સ ઈષ્ટ કાર્યની સિદ્ધિ થઇ શકે તેમ છે, એ કદાપિ વિસરી જવુ જોઈએ નહિ. શુદ્ધ બ્રહ્મચર્ય પાલન યોગ્ય પ્રતિબંધક નિયમેા.
૧–મલિન-વિષયી વાતાવરણમાં વસવુ નહિ. ૨ કામેાદ્દીપક કથા કહેવી કે સાંભળવી નહિ. ૩ કામેાદ્દીપક વિષયાસન સેવવાં
