________________
૪૨ : જૈનમાની પિછાણુ
(૧૫) લક્ષ્મી હાથીના કાન સમાન અસ્થિર છે તથા વિષયસુખ ઇન્દ્રધનુષ્યની જેમ ક્ષણવિનાશી છે, તેથી તેને વિશ્વાસ રાખવા અયાગ્ય છે.
(૧૬) સંધ્યાકાળે પક્ષીઆના અને માર્ગમાં વટેમાર્ગુ - એના સમાગમ જેમ થાડા કાળ માટેના છે, તેમ સ્વજનાના સંગ પણ ક્ષણભંગુર છે.
(૧૭) પાછલી ચાર ઘડી રાત્રિ બાકી રહે ત્યારે આત્મા વિચારે કે ‘આ શરીરરૂપી ઘર ખળવા માંડે છે, છતાં હું સૂઈ કેમ રહું છું ? શરીરરૂપી ઘરની સાથે ખળતા એવા મારા આત્માની હું કેમ ઉપેક્ષા કરુ છું ? હું ધરહિત બનીને મારા દિવસે ફેાગટ કેમ ગુમાવુ` છું ?
•
(૧૮) જે જે રાત્રિ-દિવસ જાય છે તે પાછા આવતા નથી. અધર્મને આચરનાર આત્માઓના રાત્રિ-દિવસ નિષ્ફળ જાય છે એટલું જ નિહ, પર`તુ હાનિકારક થાય છે. જેને મૃત્યુની સાથે મિત્રતા હોય, જેનામાં મૃત્યુથી નાસી છૂટવાનું સામર્થ્ય હાય, અથવા જે જાણતા હોય કે મારે મરવાનું છે જ નહિ–તે જ પુરુષ એમ કહી શકે, કે,હું ધર્માં આવતી કાલે કરીશ.
(૧૯) જેમ સિંહ હરણિયાનાં બચ્ચાંને ગરદનથી પકડી તેના નાશ કરે છે, તેમ અંતકાળે મૃત્યુ પુરુષને ગળેથી પકડી લઇ તેના અવશ્ય નાશ કરે છે. તે વખતે તે પુરુષનું તેના માતા-પિતા કે ભ્રાતા રક્ષણ કરવા માટે જરા પણ સમર્થ થઈ શકતા નથી.
(૨૦) જીવન ડાભના અગ્રભાગ ઉપર રહેલા જળના બિન્દુ સમાન ચંચલ છે, સ'પત્તિએ સમુદ્રના તર’ગ જેવી ચપળ
