________________
૧૩૨
જૈનધર્મ અને માંસાહાર પરિહાર નિર્બળતામાં માંસાહાર કરવામાં કે દોષ છે એમ માની જેમણે માંસાહારનો મર્યાદિત આગ્રહ રાખેલ એવા મુનિઓ દોષપાત્ર હોવા છતાં અન્યની અપેક્ષાએ તો એમને દોષ નહિવત જેવો જ હતો. બાકી જેમને માંસ વિના ચાલતું જ નહીં એ તે ઘર ભેગા જ થઈ ગયા હતા. પણ આમ અલ્પદોષી મુનિઓને કારણે આવી પડેલી આ પ્રકારની લાચાર પરિસ્થિતિમાં પરંપરામાં કઈને શંકા-કુશંકા પેદા ન થાય એ માટે દશવૈકાલિકની બીજી ચૂલિકામાં ૩મામંતતિ અમરીયા શબ્દો દ્વારા મુનિ મદ-માંસને ત્યાગી જ હેય એવી એની ભીષ્મ પ્રતિજ્ઞાની અહીં ફરી ઉદ્યોષણું કરવામાં આવી છે. આમ જે આ સમયમાં આવી ઉલ્લેષણ કરવામાં આવી છે એ જ બતાવે છે કે પરંપરા તે વિશુદ્ધ જ હતી પણ નિર્બળ મુનિ–સાધકોને કારણે પરંપરાને ડાઘ ન લાગી જાય માટે જ અહીં એની પ્રતિજ્ઞાનું ફરી સમર્થન કરવામાં આવ્યું છે. જે ચૂલિકા આ જ સમયમાં યક્ષને નિમિત્તે આચારની વિશેષ સ્પષ્ટતા માટે નિર્માણ થઈ હતી. બાકી તે પહેલાં તે. સૂત્રકૃતાંગ, ઠાણાંગ, ભગવતીજી જેવાં આગમમાં તો માંસત્યાગની અનેક સ્પષ્ટ આજ્ઞાઓ પડેલી હતી જ, જે વિષે આપણે આગળ કહી ગયા છીએ.
(૫) આના પુરાવામાં એક બીજું પણ વધારાનું પ્રબળ પ્રમાણ શ્રી અભયદેવસૂરિજીના શિષ્ય શ્રી હરિન્દ્ર ગણિવરે પૂરું પાડ્યું છે. એઓશ્રી “પ્રશ્નમાળીમાં લખે છે કે “મ વ મંઉં વા મો વન વિજ્ઞાવા” ને શું અર્થ?
* ત્યારે ગુરુદેવ શ્રી અભયદેવસૂરિજી મહારાજ જણાવે છે કે “છેદ-- સૂત્રના અભિપ્રાયથી આ સૂત્રને જાણવું. કર્મના વશથી વિચિત્ર ગતિવાળા કેટલાક મુનિઓ હોય છે. એમાં કંઈ આશ્ચર્ય નથી, પણ એ પ્રાયશ્ચિત્તથી વિશુદ્ધ થાય છે. પરંતુ આ કહેવા લાયક નથી.”
(“કલ્યાણ વર્ષ ૧લું–અંક ૧–૨ પાનું ૧૬)
