________________
૩૨૦
ત્યાં સુધી મારે આ સ્થાન છેડવું નહિ. તે સમયે સુગધથી મગ્ન થયેલી એવી ક્ષિણીએ આકાશમાગે ત્યાં આવતાં તેના સ્વામી યક્ષને કહ્યું કે આ પુરૂષ જીનેશ્વરની આગળ ધૂપ દહન કરે છે તેથી દહન થઇ રહ્યા પછી તે પાતાને સ્થાને જાય ત્યાં સુધી વિમાનને થેાભાવે. યક્ષને લાગ્યું કે આ પુરૂષને ચલાયમાન કરું કે જેથી મારી સ્ત્રી અહીથી ગમન કરવા દે. તેથી સપનું રૂપ ધારણ કરી યક્ષ વિનયધર પાસે આવ્યેા. છતાં તે ડગ્યા નહિ. તેથી તેના શરીરે વળગ્યા. છતાં પણ પ્રભુ પૂજામાં મગ્ન એવા તે ક્ષેાભ પામ્યા નહીં. તેથી સંતુષ્ટ થઈ રત્ન આપી યક્ષે ઇચ્છિત માગવાને કહ્યું એટલે વિનય ધરે કહ્યું કે મારૂં દાસપણું દૂર કરે અને મારૂં કુળ પ્રગટ કરેા. યક્ષ તથાસ્તુ કહી અંતર્ધાન થયેા. હવે તે નગરના રાજા રત્નથની રાણી નકાભાની પુત્રી ભાનુમતી હતી. તેને સર્પે દશ કર્યાં. આખુ ગામ દોડાદોડ કરી રહ્યું. કેટલાએક વૈદ્યો આવ્યા, છતાં કંઈ વળ્યુ નહીં, તેથી શ્મશાનમાં લઈ ગયા. જ્યાં તેને અગ્નિ મૂકવામાં આવવાના હતા, તે માગેથી નીકળતાં વિનયધરને ખબર પડી, તેથી તેણે કન્યાને ચિતામાંથી બહાર કઢાવી, યક્ષનું સ્મરણ કરી પેલા આપેલા રત્નવાળા જળનું તેની ઉપર સિંચન કર્યું. કન્યામાં ચેતન આવ્યું અને જાણે તેને સ્વસ આવ્યું હોય તેમ તેને લાગ્યું. પછી પેાતાના પિતાના મુખેથી સર્વ વૃત્તાંત સાંભળી વિસ્મય પામી. રાજાએ તે વિનયધરના કુળ જાણવાને સાથ વાહને પૂછ્યું. તેવામાં પેલા યક્ષે પ્રત્યક્ષ આવીને સર્વ હકીકત કહી સ'ભળાવી અને અદ્રશ્ય થઈ ગયા. રાજા અત્યંત હર્ષ પામ્યા અને એલ્સે કે મારી બેન કમ
