________________
ધમાખથમાળા : ૨૬ : *
* પુષ્પ મરી પરવારી અને લેભ લથડી ગયે. પ્રશસ્ત ભાવનાં પૂર ઊમટ્યાં અને તે એવા જોરથી ઊમટ્યાં કે ભરતેશ્વરને આત્મા શુકલધ્યાનમાં આરૂઢ થયો અને તેના બીજા પાયે આવતાં સર્વ ઘાતી કર્મથી મુકત થઈને કેવલજ્ઞાનથી ઝળહળવા લાગ્યા. ભાવનાની કેવી ભવ્યતા ! કે અજબ ચમત્કાર !!
– (૨) અશરણુભાવના સંસારીસંબંધીઓ કે સંસારનાં સાધને જીવને વ્યાધિ, જરા, મૃત્યુ વગેરેનાં અકથ્ય માંથી બચાવી શકતાં નથી, એવી વિચારશ્રેણને અશરણભાવના કહેવામાં આવે છે.
વ્યાધિઓ અનેક છે અને અનેક પ્રકારે પ્રકટ થાય છે. તેમાં કેટલાક દારુણ દુઃખને ઉપજાવનારા હોય છે, જેમ કે માથાને દુદખા, આંખને ખટક, દાંતને ચસકે, કાનને ચસકો, પેટની પીડ, પડખાનું શૂળ, તાવની બળતરા વગેરે આ વ્યાધિઓ જ્યારે પોતાનું જોર અજમાવવા માંડે છે ત્યારે સઘળો આરામ ઊડી જાય છે. સઘળું ચેન ચાલ્યું જાય છે અને સઘળી સ્વસ્થતાને સદંતર લેપ થાય છે તેથી જીવ બિચારા–બાપડ બનીને રક્ષણ મેળવવા માટે તરફડિયાં મારે છે અને માતાને યાદ કરે છે, પિતાને યાદ કરે છે, ભાઈ અને ભગિનીઓને સંભારે છે, પત્ની અને પુત્રોને લાવે છે, મિત્રે અને સહદોને તેડાવે છે, તથા સકલ પરિવારને એકઠા કરે છે, પરંતુ તેમાંનું કઈ એની પીડા કે એનું દુઃખ હરી શકતું નથી, એ તે એને પિતાને જ ભેગવવી પડે છે. સંસારી સંબંધીઓ બહુ બહુ તે વૈદ્ય-હકીમને તેડાવે છે, બે પૈસાને
