________________
પહેલું ?
યણ મહાન તો છે, જીવનની મજ પેટ ભરીને માણી લેવા દે, પછી અમે ધમનું શરણ સ્વીકારીશું, પછી અમે પરમાત્માના ગુણ ગાશું અને પછી અમે આત્માને ઉદ્ધાર કરવાને તત્પર થઈશું.' તેમને શું કહેવું? શું તેમને કાળ મહારાજની સદા ગડગડતી
બતે સંભળાતી નહિ હોય? શું તેમને રેગ અને વ્યાધિથી જર્જરિત થવાને ભય જરાયે જણાતો નહિ હોય? શું તેમને બધા સગો અનુકૂળ રહેવાની ખાતરી કેઈએ કરી આપી હશે? શું પ્રતિક્ષણે પરિવર્તન પામતા આ જગતના અબાધિત કાયદાઓ તેમને લાગુ નહિ પડે, એમ તેઓ માનતા હશે?
દુનિયાદારીમાં ડાહ્યા અને શાણા ગણતા માણસો એ વિચાર કેમ કરતા નથી કે કાળરૂપી બાજ (પક્ષી) ગમે ત્યારે આપણું પર તૂટી પડશે, રેગ અને વ્યાધિરૂપી વરૂઓ આપણને ગમે ત્યારે ફાડી ખાશે, અનુકૂળ સંગ સંધ્યાના રંગની માફક ગમે ત્યારે પલટાઈ જશે અને કુદરતના અચૂક કાયદાઓ પિતાને અમલ પળવારને માટે પણ મુલતવી રાખશે નહિ ? અને ખૂબ પૈસે પેદા કરવાથી મનુષ્ય ખરેખર સુખી થાય છે ખરે? પૈસે એ સુખનું સાધન છે–જે યોગ્ય રીતે ઉપયોગમાં લેવાય તે; પણ તે ખરેખર સુખ નથી. સુખને આધાર તે પિતાની સમજ ઉપર જ રહે છે અને તેથી જ પૈસાદાર દુઃખી હોય અને ગરીબ સુખી હોય, અથવા માલેતુજારે આફતમાં સપડાયેલા હોય અને નિષ્કચન ફકીરે તથા મહાત્માઓ પૂરી મોજ માણી રહ્યા હોય એવાં દૃશ્યો નજરે પડે છે. એટલે જે હેતથી પ્રેરાઈને તેઓ ધનપ્રાપ્તિ માટે પાગલ બને છે અને ન
