________________
વિલાપ કરી રહ્યા છીએ, તેથી તિલકસુંદરી બોલી ઉડી કે હે આર્યપુત્ર ! સકલ ઉપદ્રવને દૂર કરનાર આ મારા પાસે, રહેલ ચિંતામણિરને તેને સ્વસ્થ બનાવે, તેથી હર્ષપૂર્વક કુમારે ચિંતામણિનું જલ પાઈને કુલપતિને સાજો કર્યો. તેવાર પછી તે ચિંતામણિરત્ન તિલસુંદરીએ રત્નચુડની ભુજાએ બાંધ્યું, તપસ્વીજન બહુ તુષ્ટ થયે, અને કુલપતિએ અપૂર્વ આકાર જોઈ બહુમાન કર્યું. ત્યાં કેટલાક સમય કુલપતિની સમીપમાં રહ્યો. રાત્રીને સમય થતાં આશ્રમની નજીક લતાગૃહમાં કેમળ સંથારે પાથરી મનહરકીડાએ વિષયસુખ ભેળવીને બંને જણ સૂઈ ગયા, યાવત્ મધ્ય રાત્રિ થઈ, તે અવસરે ઘુઘુ કરતે એક ઘુવડ આવ્ય, કાન પાસે રહી તે ઘુવડે તિલકસુંદરીને ભય પમાડે, તેથી તેણીએ કહ્યું કેહે સ્વામીનાથ! હું ઘુવડથી બીઉં છું, તેથી સુતા
સુતા કુમારે હાકલ કરી, પણ તે ઘુવડ ઘુવડ ઉપર રત્ન- ખો નહિ, અને પિતાની ભાષાએ ચૂડને ઉપકાર બોલ્યા કે- જો તમે મરદ હે તે
ઉભા થાઓ, આ ખાલી પિકાર કરવાથી શું? આ સાંભળી રત્નચૂડે પ્રિયાને કહ્યું કે તું ભય રાખીશ નહિ, આ ઘુવડને નસાડી હમણું આવી પહોંચું છું, એમ કહી ઊભે થયે, જોયું તે માલુમ પડયું કે-આ કે પક્ષીરૂપ દિવ્ય ઘુવડ લાગે છે. તેથી કૌતુકે કરી તેની સામે ગયે, તે પણ કહેવા લાગ્યું કે જે પુરુષાતનવાળા છે તે અવાજા, એમ કહેતે વેગ કરી છે , તેને પકડવા
