________________
૩૩
આ કે–તમારા જેવાને આ અનુચિત કાર્ય છે માટે ફરી આવું કામ કરવું નહિ એમ કહી છૂટે કર્યો, અને તે વિદ્યાધર પિતાના સ્થાને ચાલી ગયે, અને હું પણ તે કન્યા સાથે મારા આશ્રમમાં આવ્યું, અને ખુબ મહેનતે તે કન્યાને ફલાહાર કરાવ્યું, તે વાર પછી કન્યાને મેં પૂછ્યું કે-હે આયે તું કેણુ છે? કોની પુત્રી છે? અને શા કારણે વિદ્યાધર તને ઉઠાવી લઈ જતો હતો ? આ પ્રશ્નોના ઉત્તરમાં તે કુમારી મતી સરખા સ્થૂલ આંસુડાએ છાતી ભીંજવતી, અને ઉન્હા દીર્ઘ નિસાસા નાંખતી, અવ્યકત સ્વરે રેવા લાગી, તે જોઈ મને પણ ખેદ થયો કે હે આવા મહાનુભાવ માણસોને દુષ્ટ વિધિ મહાદુઃખ પમાડી રહ્યો છે, એમ ચિંતવી કરૂણાએ કરી બહુ આશ્વાસન આપ્યું, અને કહ્યું કે--તું એવું બંધ કર, અનએ ભરેલા આ સંસારમાં કયા કમાધાન પ્રાણને દુઃખની પ્રાપ્તિ થતી નથી ? અર્થાત થાય છે, કહ્યું છે કે-કોણ આ સંસારમાં સદા સુખીયા છે? કેનું જીવતર શાશ્વત છે? કોને બંધુજનને વિયેગ નથી થયે? અને કેની પાસે લમી સ્થિર રહી છે? માટે આ જગતમાં વિધિએ જે લખેલું છે તે સુખ કે દુઃખ પ્રાપ્ત થાય છે, એમ ધીર પુરૂષે વિચારી આપદા વખતે કાયર બનતા નથી; ઉત્તમ કુલમાં જન્મેલ ગુણીયલજનોને પણ ખીરસાગરમાંથી ઉત્પન્ન થયેલ ચંદ્રમાની પેઠે દુઃખ આવી પડે છે, સૂર્ય ચંદ્રની પ્રભાને શું રાહુ આવરી લેતું નથી ? માટે ખેદ છોડી દે, અને સાહસનું અવલંબન કર, અને જે કહેવાલાયક હેય તો મારા પ્રશ્નોને ઉત્તર આપ, કેમકે તપસ્વીજન પિતાતુલ્ય હોય છે, આ પ્રકારે મેં તેને સમજાવી, એટલે ઉત્તર
