________________
૨૧૧
કે-જેનાથી મારા મંડલમાંથી આ રાક્ષસીને બહાર કહાડું. મિત્રાનંદે કહ્યું કે ઉપાય છે રાજાએ કહ્યું કે-કે? સાહેબ! મંત્રરૂપ છે. તા તે પુરજનની રક્ષા કર. જે તારા મંત્રને ઉપાય લાગુ પડતું હોય, તે આને તું મંડલમાંથી કાઢ. મિત્રાનંદે કહ્યું, કે-સપ્રભાવી મારે મંત્ર છે. પરંતુ હું જોઉં કે મંત્રના વિષયમાં આ આવે છે કે નહિ? રાજાએ કહ્યું કે તું જોઈ લે. તેણીના મહેલે તે ગયે, અને તેણીની પાસે બેઠો. તેથી આ કેણું છે? એમ ચિંતવવા લાગી. મિત્રાનંદે વેશ્યાને મોકલી ત્યાંથી આરંભીને રાજાએ તમારે દેશનિકાલ કરવા ઈચ્છે છે, ત્યાંસુધી બધે વૃત્તાંત કહ્યો. અને જણાવ્યું કે-હે સુંદરિ! તને લઈ જવાને કારણે આ બધો પ્રપંચ મેં કરેલ છે, તે જે તું કરૂણ ન કર, અને મારી આશા સફળ કર, અને આ વાત પ્રકાશ ન કરીશ. તારા સ્વરૂપે બનાવેલ પુતળીના દર્શનથી મોહમૂઢ બન્યો છું, તેથી મારી સ્નેહપાર્થનાને તું સ્વીકાર, અને મને અનુમતિ આપ, જેથી આ બહાને દેશાંતર તને લઈ જઉં. અને જે મારી પ્રાર્થનાની સર્વ પ્રકારે ઉપેક્ષા તારે કરવી હોય તે રાજાની પાસે તારે ચડે છેટે અપવાદ કેઈપણ ઉપાયે દૂર કરૂં, અને મારા સ્થાનમાં ચાલ્યો જાઉં. અને તારી વિરહાનિથી બળેલ આ દેહને કેઈ તીર્થ સ્થાનમાં જઈ વિનાસ કરું, માટે નિરાશંક બની કલયાણુભાગિણી ! તારી ઈચ્છાને પ્રગટ કર. તેણીએ પણ આ પ્રકારનું તેનું વચન સાંભળીને અહો! મારા ઉપર કે આને અનુરાગ છે ? અહે! કેવી સુંદર વચન રચના છે? અહો! કે સરસબુદ્ધિને પ્રકષ છે? તેથી આની સાથે હું જાઉં, આ સુંદર પુરૂષ છે, અને મહાકુલમાં જન્મેલાને સનેહ પ્રાર્થનામાં ભંગ કરે તે વ્યાજબી નથી,
