________________
૧૮
કઈ શેઠીઓ ક્ષણવાર ટકી આનંદ અને ખેદ વાળ બની ઉજજેની નગરી તરફ ચાલતો થયે. પિતાના સ્થાને પહોંચીને વધામણું કર્યું. અને પુત્રનું અમરદત્ત નામ પાડયું. હવે તે પુત્ર દેહની પુષ્ટિએ અને કલાના સમૂહે વૃદ્ધિને પામ્યો, અને તેને વૈશ્રમણ સાર્થવાહને પુત્ર સરીખી વયવાળો મિત્રાનંદ પરમ બાલમિત્ર છે. સાથે જમતાં બને જણને કેટલેક કાળ ગયે. એક સમયે બન્ને ઉદ્યાનમાં ગયા. મોઈએ ક્રીડા કરતાં અમરદત્તે મેઈને દાંડિયાથી તાડન કરી, દૂર રહેલ મિત્રાનંદે તેણને ઝીલવા પહોળા હાથ કર્યા, પરંતુ તે મેઈ વડલામાં લટકાવેલ મડદાના મુખમાં પડી. અહો ! આતે કેવું આશ્ચર્ય! સાંકડા મડદાના મુખમાં આ મોઈ પેસી ગઈ ! એમ કહી મિત્રાનંદ હસ્ય, આ અવસરે મડદું પણ હસ્યું, તેથી કેમ નિર્જીવ પુરૂષનું હસવું થયું? એમ સંભ્રાત બનેલા મિત્રાનંદને મડદાએ કહ્યું, કે “આમાં શું આશ્ચર્ય છે! આ વડલાની શાખામાં લટકાવીને તારૂં પણ થોડા કાળમાં આવું જ ભવિષ્ય થશે ” આ સાંભળીને અરે આ કોઈ દિવ્ય મડદું છે. એમ ચિંતવતે ભયભ્રાંત બનેલ મિત્રાનંદ અમદત્તની સાથે પોતાને ઘેર ગયે. ત્યાં પણ જાણે સર્વસ્વ નાશ થયું હોય, અથવા મહાવ્યાધિઓ પકડા હોય અથવા બંધુને વિયેગી બન્યા હોય, તેમ શૂન્ય હૃદયવાળો ક્રીડા કરતું નથી, હાસ્યના કારણ છતાં
સ્નેહી વચન બોલતો નથી, અને જાદિકની અભિલાષા કરતો નથી. આ પ્રકારે અત્યંત ઉગી બનેલાને અમરદતે કહ્યું કે “હે વમિત્ર! કેમ તું ચિંતાતુર છે? શું તારૂં કાંઈ શ્રેષ્ઠ દ્રવ્ય નાશ પામ્યું છે? મૃગલી સરીખા નેત્રવાળી
