________________
૧૭ સારું કર્યું નહિ. એમ કહી એક અલગ ઝુંપડામાં રાણીને રાખી, તાપસણીઓ તેણીને સંભાળે છે. અનુક્રમે પ્રસવ થયે અને પુત્ર જન્મે. અનુચિત આહારે કરી મદનસેનાને મહાન જરા રોગ થયો, તાપસજન દુઃખ પામ્યો. યથાશકિત તે રોગ પ્રતિકાર કરવા માંડયો, પણ તે રેગ પાછો ન હઠા. આ સમયે મદનસેના વિચારવા લાગી કે–મારા મરણ બાદ આ પુત્રનું શું થશે? આમ શેકે પીડાએલી છે, તેવામાં રાજતાપસને વંદન કરવા હર્ષપુરથી ઉજજેણી નગરીમાં વસનારો ધનાઢય દેવાનંદ શેઠીઓ આવ્યું. સાથે ગાડામાં બાલકાઓ સહિત પિતાની ભાર્યા દેવશ્રીને પણ લાવેલ છે. તે બન્નેએ તાપસજનને પ્રણામ કર્યા. વેદનાથી પરવશ બનેલી મદનસેનાએ પિતાને વૃત્તાંત કહીને મારો પુત્ર હું તમોને સપું , તમે જ આ પુત્રને ઉછેરવાને ગ્ય છે, અને પુણ્યના પ્રભાવે અહીં આવી ચડયા છે એમ કહીને તેને પુત્ર સંખે. અહો દેવકુમાર સરીખે પુત્ર મને અનુકુલ વિધિએ મળે. એમ હર્ષપૂર્વક ચિંતવતી દેવશ્રીએ તે પુત્ર ગ્રહણ કર્યો. આ સમયે મદનસેના મરણ પામી, આથી તાપસજન શેકમાં ગરકાવ બન્ય.
આવો અમાર સંસાર છે, જીવતર અનિત્ય છે, લક્ષમી ચંચળ છે, રેગે ભરેલું શરીર છે, અને સગ વિગવાળા છે. એમ વચને કહી શેઠીઆએ તાપસજનને છાને રાખ્યો, સ્વભાવે કરી સજજન પુરૂ પરોપકારમાં આશકત અને દુઃખી દીન અનાથ જનમાં પ્રેમાળ હોય છે, માટે તે શેઠ! તમને બાલકની ભલામણ કરવાની કાંઈ જરૂર નથી, કેમકે તમે તાપસ ઉપર પ્રેમવાળા છે. આ પ્રકારે તાપસે શેઠને
