________________
૧૯૧
દેવા મંડી, માહૂમાં મૂળીઆ ખાંધવા લાગી, યંત્રો લખાવવા મંડી, અને જ્ઞાની લેાકેાએ બતાવેલ બીજા ઉષાયા ટચુકાઓ કરવા લાગી, તાપણુ ષ્ટપણું પામી નહિ. આતા વરની લાંઘણ કરનારી છે, માટે કાઈ ભિક્ષાચરને પણ પરણાવી દેવી એમ પીડાએલ માતાપિતા માનવા લાગ્યા. એક સમયે કછેડા માત્ર વસ્ત્રવાળા વસ્ત્રનાલીરાએ વીટેલ મસ્તાળા ધૂનીએ ખરડાએલ શરીરવાળા પગમાં અંગુત્ર પહેાળા પડેલ વાઢીયા વાળા ખરાબ રૂપવાન સુજની ઢારીએ બાંધેલ મટકી જેના હાથમાં છે તેવા. કાંટા મારીને મનાવેલ લાકડી અને એરડીના ડાંખળા જમણા હાથમાં રહેલ છે તેવા, એક ભિક્ષુક આવ્યા, શેઠે પૂછ્યું કે-ડે ભદ્ર! તું કાણુ છે ? અને કયાં વસે છે? તેણે કહ્યું કે હું વણિક પુત્રછું, સગાસંબંધી મારા મરી ગયા છે, ભિક્ષાથી જીવુંછું, અનિયમિત મારા વાસ છે. આ શાભનીય વર છે, એમ ચિંતવીને શેઠીઆએ કહ્યું કે-આ ભીક્ષાની સામગ્રી તું છેાડી દે, તને સુખી બનાવું, મારૂ વચન તું સ્વીકારી મારી કન્યાને તું પરણી લે, ભિક્ષુકે દુષિત થઈ તેનું વચન માન્યું, તેથી તેને નવરાવ્યે, શ્રેષ્ઠ વસ્ત્રો પહેરાવ્યા, સુંદર લેાજન જમાડયું, નખ ઉતરાવ્યા, કેટલાક દીવસે તે વિવિધ વિલાસને કરતા સુંદર અલિષ્ઠ શરીરવાળા બન્યા, ત્યાર પછી ધ્રુવમતિને તેની સાથે પરણાવી, અડ્ડા લાંબાકા મારે પુણ્યના ઉદય થયા, એમ તુષ્ટ ચિત્તવાળા અની વાસભુવનમાં રાત્રિએ ગયે, હર્ષોંને વહન કરતી ધ્રુવતિને ભેટયે કે-માઠાના અગ્નિ સરીખા કચ્યુલતા સરીખા તેણીના સ્પ માલૂમ પડયા, તેથી મનમાં ખેદ પામી ચિંતવવા લાગ્યા, જો આ સુખને કરવાવાળી હાત તા શું અન્ય ધનસ્વજન
