________________
૧૩૮
રાજશેખર રાજા બહુ આનંદ પામ્યા. શુભ દીવસે પરણેતર
થયું. રાત્રિએ અન્ને જણાં શણગાર સજી વાસભુવનમાં પેઠા, અને ત્યાં મહામૂલ્ય પલ્ય કમાં રાજશેખર રાજા બેઠી, અને રત્નજડિત સુવર્ણના ચાકળામાં રહ્નચૂડરૂપી પદ્મશ્રીને બેસાડી. સ્નેહપૂર્ણાંક શ્રેષ્ટમધુર વચનેએ ક્ષણવાર ઠઠ્ઠામશ્કરી કરીને દૂર રહેલ એક પલ્પક દેખાડા, અને કીધું કે—હૈં પ્રિયે! તું તેમાં સૂઈ રહે એમ આજ્ઞા કરી; પાતે એક ગાઢ ઘન ઉત્તમ વસ્ત્ર ઓઢીને સૂતા. રત્નચૂડ વિચારવા લાગ્યા કે-કેમ આ આવે આદેશ કરે છે? શું શરીર સારૂ નથી ? કે લજજાશીલ બન્યા છે ? કે મારા ઉપર કોઇપણ હેતુએ કાપ કર્યાં છે ? કે કોઈ બીજી કારણ છે ? કેમકે ગાઢ અનુરાગથી મારા સાથે તે પણ્યા છે. રતિસુખને અનુભવ્યા વિના આમ કેમ સૂઈ જાય છે ? માટે આનું કારણ પૂછું. એમ ચિંતવીને કહેવા લાગ્યા કે—હૈ પ્રાણપ્રિય ! કેમ આ પ્રકારે સમી સાંજમાં જ સૂઇ રહ્યા ? સ્નેહવાળા વાતોલાપે કેમ મારી સાથે વિનાદ કરતા નથી? શું તમે રતિસુખને નહિ માણેા? આમ કહ્યા છતાં પણ જવામ આપતા નથી. તેથી શ્રીઠાઇએ અને મશ્કરીએ કરી રત્નચૂડે કમલ સરીખા કામળ હાથે તેની ભુજા પકડી. એટલે તેના સ્પર્શ વડે અત્યંત કંપવા લાગ્યા, અને શરીરે પરસેવા થઇ ગયા. નહિ નહિ એમ ખેલતા તે રાજશેખર અત્યંત પેાતાના શરીરને કાચી રહ્યો. કુમારે ચિંતવ્યું કે—અરે આની પુરૂષ પ્રકૃતિ વિરૂદ્ધ ચેષ્ઠા કેમ છે? આવી ચેષ્ઠા તે પ્રથમ પતિના સંચાગમાં યુવતી સ્ત્રીની હાય; અને મા
વિવાહ થયા કૈાતુરની પરંપરા
