________________
૧૩૧.
શિખા સુધી પેાતાનું શિખર ઉંચે લઇ ગયેા હાય તેવા, પર ભાગમાં રહેલ, અનાર્યાં આવી ધર્મ ને ઉપદ્રવ કરે તે ભયથી જ અનાય લેાકાને મધ્યમ ખંડમાં નહિ પેસવા દેવા માટે સમુદ્ર સુધી પોતાના ખન્ને છેડા લખાવ્યા હૈાય તેવા, એકાંત દુઃખમ કાલના ઉપદ્રવના ભયથી નાશી આવનાર પ્રાણીઓને શરણ આપવા માટે જાણે કંદરાના બ્હાને નિરૂપદ્રવ ગંભીર રૂડા ભવના તૈયાર કર્યા હાય તેવા, અને નમિ વિનમિએ મનાવેલ રમણીય બેચર નગરાના સમુહવાળા, જેના સુરતરુ કલ્પલતાગૃહા સુરાસુરખેચરના મિથુનાએ સેવાઇ રહેલ છે, અને નિરંતર ઝરતાઝરણાના પાણીના શબ્દોએ કરી મુખર જેવુ શીખર છે તેવા વૈતાઢય પર્વત ઉપર રહેલ પદ્મખડનગર પચ્યા. મનેારમ શ્રેષ્ટ તવરાના કૌતુકથી કુમાર નગરના ઉદ્યાનમાં ઉતર્યા. મનેાહર વિદ્યાધર નગરમાં ગયેા. હેવત મુખવાળા અની કુમારની પ્રવૃત્તિ જાણુવામાં જેણે બહુ ઉપાય કરેલ છે, એવા ચિંતાતુર રાજાની સભામાં પેઠે!. ત્યાં આવી રાજાને નમસ્કાર કર્યાં. નૃપે પુછ્યું કે હે ભદ્ર મનેાહર! કુમારની પ્રવૃત્તિ મેળવી ? કે નહિ! તેણે કહ્યું કે હું દેવ! હું આપને વધામણી આપું છું કે, આપના પ્રભાવે અને રાજપુત્રના પુણ્યપ્રભાવે રત્નચુડકુમાર અહીં આવેલ છે, અને નગરના ઉદ્યાનમાં ઉતરી વિસામે લે છે. તે સાંભળીને ચંદ્રના ઉચે ચંદ્રવિકાશિ કમલની પેઠે, ગંભીર ગાજતા વાદળના જુથને દેખી માર સમૂહ પેઠે, શ્રેષ્ઠ વરસાદ વરસવાએ કરી સુકાતા ઘાસની પેઠે રાજા પ્રફુલ્લિત અન્યો, અને સભા જના પણ હને પામ્યા. અને તેજ ક્ષણે હું પહેલા જાઉં, હું પહેલે જાઉં. એવી
