________________
૧૦૯
સરામાં પૂજા કરી, સાધુ પાસે જઇ, અને ધર્મપદેશ સાંભળે તા. વેદનાનાવશથી તે વાત સ્વીકારી. એટલે માથે હાથ ફેરવી સાન્ત કર્યો. કીધા પ્રમાણે કરજે એમ કહી સાધુ ચાલ્યા ગયા. તેણે પણુ આ ખનાવ પિતાને કહી એ ત્રણ દીવસ સુધી ખમ્મુ કર્યું, પછી મધું છેડી દઈ ભાગવિલાસમાં મસ્ત બન્યો. હવે એક દીવસે અસાધ્ય શૂલ વેદના ઉપડી, વૈદ્યોએ દવા કરી છતાં શમી નહિ. રાત્રિએ તેના પાસે કત્રિમ સાધુ આવ્યા, અને કહ્યું કે, કેમ ખુમાડા પાડે છે?' હે ભગવંત! મને શૂલ ઉપડયુ છે, ઉપકાર કરી તમે મટાડા, એમ મુનિને પ્રણામ કરી કહ્યું. મુનિએ ઉત્તર આપ્યો કે—તે મસ્તક પીડા દૂર કરી તે સમયે ખલેલું પાળ્યુ નથી, તેથી તને હું સાજો ન કરી શકું. કુમારે કહ્યું કે હવે અવશ્ય કરીશ સ ંદેહ રાખવા નહિ એમ કહ્યુલાત કરી, તેથી પાણી મંત્રીને પાયું તેથી કુમાર સાો થયા. હવે કેટલાક દીવસે। સુધી સાધુ વચન પાળ્યું. એક દીવસે ઘેાડા ખેલવવા સુરપ્રભકુમાર મહાર ગયા. ઘેાડાએ ઉપાડી આકાશમાં ઉડી
આ ચૈત્ય પાસે લાવી મૂકયા. ત્યાં પેાતાના મિત્ર સુરકાંત દેવને દેખ્યો. મિત્રે કહ્યું કે ‘હું કુમાર સ્મરણમાં આવે છે આ દેવાલય ? એળખે છે તારા મિત્ર સૂરકાંતદેવને ?' તે મને ભલામણ કરી હતી, કે મને પ્રતિખાધ પમાડજે. તેથી તને પ્રતિમાધવા માટે રાત્રિએ મુનિના વેશ લઈ હું આવતા જતા વિગેરે ઘણી મહેનત કરી અને છેવટે ઘાટા મની આ દેવાલય પાસે લાવ્યો, આ સઘળી મીના તને યાદ છે કે ? આ સાંભળી સુરપ્રભ વિચારવા લાગ્યો કે, આ દેરાસર મેં કયારે જોયુ હતુ...? અને આ મિત્રને કયારે દેખ્યો હતા ? આ પ્રમાણે
