________________
ભાઈબંધે
૫૩
અરે પણ માળા મૂરખ ! એ ગેર છે કેઈક મોટા શેઠને ને મોટો શેઠિયો છે વળી કોઈક મોટા રાજન ! ગોરને એમ ગામના ખેડુ, કેળી કે ખારવાની જેમ નધણિયાત ન સમજતે, હે ! જરા વાત તે સાંભળ !'
પણ કંઈક બેલ તે ને ! ”
“આ ઈવડો ઈ ગોર, આજ સવારના પહોરમાં હું પૂજા કરીને ઊળ્યો..'
દૂદે હો-જોરથી હ; ચોખંડા સામે ચુનારડું લાંબું કરીને હસતે હસતે બેવડ વળીને બોલ્યો : “પૂજા કરીને તું ઊઠયો ?” પૂજા ?..પૂજા ?.તું તું...પૂજા...?”
“સરખી રીતે વાત સાંભળવી છે કે ધબ્બો ખાવો છે? આ અમારે ઘેર ક્યાંક ગામ-પરગામથી ગોર આવે ને ત્યારે જખ મારીને મારે જ પૂજામાં બેસવું પડે છે! નાહી-ધોઈ પીતાંબર પહેરીને કપાળમાં ત્રિપુંડ તાણીને બેઠો હોઉં તે ઘડીભર મારી માનેય એમ થાય કે જાણે સાક્ષાત શંકર ભગવાન બેઠા છે ! ને કઈક કન્યાને બાપ હેય ને સાપને ભાર માથેથી ઉતારવા આવ્યો હોય તે વળી મારા ગળામાં એ ભારે પરોવીયે દે ને કપાળમાં ચાંદલે કરી લ્ય! પણ હજી સુધી કઈ કરતાં કોઈ કન્યાને ગેર-બાપ આવ્યું જ નથી કે આ શંકરજતિનાં કાંઈ ઠેકાણું પડે!”
“હે અલ્યા, આપણાં માબાપને આપણને પરણાવી દેવાની આટલી તલપાપડ કેમ થતી હશે ? છે એટલાંનુંય પૂરું થાતું નથી તે વળી એક વધારાનું માણસ શું કામ લાવતા હશે ? આ વસા શેઠને તે જાણે ઠીક ગાંઠમાં ગરથ ઘણો એટલે એને તે જાણે એ બધું પિસાય.”
“હું એ જ વાત કરતા હતા, ત્યાં તું વચમાં કૂદી પડ્યો. ઈવડો ઈ ગોર મને પાસે બેસાડીને વસા શેઠની બધી વાત પૂછતે હતો: ગામમાં એની છાપ કેવી ? ભણતર કેવું ? દુકાને બેસે છે કે નહિ ?
