________________
૫૨
જગતશાહ
એની તે હવે કઈને ખબર ન હતી, પણ બધા એને તુચ્છકોળી જ કહેતા. એ તુરકકળીને છોકરો ખીમલી. ભાઈબધે એને મલેછ કહીને બોલાવતા. ને એમાં એને કશું અજુગતું કે અપમાનજનક લાગતું જ નહિ.
આ વસાને બાપની વખારમાં જગા નથી ને કઈક નવો માલ આવે છે તે ડેાસે ગયે છે ત્યાં ભરત કરવા, ડોસી ગઈ છે પાણી ભરવા ને આપણે બંદા ભાગ્યા આમ !'
“અલ્યા મલેછ ! ' ચોખંડાએ હાથ ઉપાડીને કહ્યું, “જરા છે. રહીને વાત કર. જેના તેના વાંસામાં ધબ્બા મારે છે તે તારે તે હાથ છે કે હવેડા ? છેટા રહીને વાત કર મારા બાપ! પણ એ તે જાણે ઠીક, હું આ દૂદાને કહેતા હતા, ને હવે તને પૂછું છું કે આ વસે આજ કંઈક ઉદાસ જેવો નથી લાગતો ?”
આ ઈ તું કહે છે એટલે એવો લાગે છે ખરે. પણ તું શું વાત કરતે હતો કઈક ગરબાપાની ?'
એ જ તે છે આ વસાની ઉદાસીનું કારણ, સમજે? એ ગોર વસાને હેરાન કરવાને આવ્યું છે.'
“કહેતે હે તે ઉપાડીને મૂકી આવીએ રણમાં–ભલે બાપડો. ખરગધ જેતે ને ઝાંઝવાનાં જળ પીતે !”
માળે મલેછ કીધો એટલે બસ તરતબુદ્ધિ તરકડો ! પણ કાંઈક વાત સાંભળ, એના ઉપર કાંઈક વિચાર કર, કે આ બસ, પાણે જ ફેક્યો !”
“આપણું તે ભાઈ, એવું! આપણને કાંઈ બ્રાહ્મણ-વાણિયાની જેમ પૂછડું જ, પગ જે, માથું જે, ધડ જે, મુદ્દો જે, અરથ જે ને એવી એવી વાત ન આવડે. આપણે તે ભાઈ ધડ દઈને એક ઘા ને બે કટકા કરવાવાળા ! ”
