________________
ભાઈબંધી
૧૭૩
કામ મારી પાસે કરાવવામાં આપને ખુદા પણ રાજી નહિ રહે !”
ધાકધમકીઓ તમામ સીદી માથે અજમાવવામાં આવી હતી ને એ બધી નાકામિયાબ નીવડી હતી. એણે સાફ સાફ કહ્યું હતું કે “સુલતાન મારું ઈમાન નહિ લઈ શકે, જોઈએ તે મારું માથું આપી દઉં !'
આવો હતે આ સીદી વેપારી. ને આવી હતી એની નામના.
એ પૂરે પાંચ હાથ ઊંચે હતે. એની કાયા કાળા રંગના સીસમના લાકડામાંથી કારી કાઢી હોય એવી હતી. એને એક દાંત જરા બહાર નીકળતું હતું. એના કાન પાછળથી સાવ બેવડાઈ ગયા હતા. ભલભલી ફત્તેહમારી કે ધીંગારીંગા બગલાના ફરકતા સઢ એકલે હાથે એ ફેરવી શકત; એટલી એની તાકાત ગણાતી.
એવો હતો સીદી સાદીક, ખંભાતને મુસલમાન સીદી વેપારી ને કોટવાલમાંથી રાજા બનેલા ભરૂચના શંખ સેલંકીને ભાઈબંધ.
એની સામે જગડૂ તે સાવ બાળક લાગે—કઈ તીંગ લીંબડાના ઝાડને જાણે ગળે વળગી હોય એવો !
જગડૂની આંખે એની આંખે ઉપર ઠરી. એ આંખે મોટી લીંબુની ફાડ જેવી–દરિયો ખેડનાર ખારવાની હોય છે એવી વાદળી છાંટવાળી અને સદંતર નિર્ભય ! એને સાંકળે બાંધ્યો હતો. પરંતુ એની આંખે જોયા પછી એ સાંકળ એને કલંક જેવી નહીં પણ ખુમારીની શોભા જેવી શેભતી હતી.
ચાવડે ભયંકર અને કર્કશ હાસ્ય કરી બોલ્યાઃ “એમાં જુએ છે શું ? એ જ પોતે સીદી ! બાપડાની ઘણા વખતથી હાંશ હતી ગાધવિના કાંઠા ઉપર ઊભવાની ! આજ એની એ હેશ પૂરી થઈ!'
પછી ચાવડા સીદી તરફ જોઈને બેઃ “જોઈ લે સીદી, જોઈ લે. તને એકને જ વહાણવટું આવડે છે ને બીજાને નથી આવડતું એ
