________________
પિરાટન
૧૫૩
ખારવામાત્રને વહાણમાં જો વણજોગા અવાજથીયે કાઈ વધારે મેટી ખીક હાય તા તે આગની. એ બે સળગતાં વહાણાને એમનાં ભાગ્ય ઉપર મૂકીને ચાવડા આગળ ને આગળ ભાગ્યા.
પરંતુ આગળ પણુ જોખમ માથું ઉપાડતું હતું. તેરિયા સઢ ઉપર તાકની કરામત હવે કામ કરતી હતી. સામાવાળાનાં વહાણા ઉપર તાક ચડી ગઈ. વહાણના મેારા ઉપર કેાઈ ગરુડની પાંખા ફુડક્રુડતી હાય એવા સઢ ચડવા. તે એમાંથી બે વહાણા—ધીંગા પેટાળના, તરતા ગઢ જેવા બે બગલા— —ખેખે કલમી ને એક કૂવાથભના એમ ત્રણ ત્રણ સઢ ને ત્રણ ત્રણ તાકના ખેાજ આસાનાથી ઉપાડતાં એ ધીંગા વહાણા—તિરકસ ફૅટાયાં.
હવે ચાવડા સધરના પેટમાં સાચે તેલ રેડાયું. એ બગલાની નેમ ઉધાડી હતી—ચાવડાનાં વહાણાને આંતરવાની, ભાગતા સંધારાની સાથે સામે ચાલીને કડાભીડ કરીને ચાવડા સાથે જુદ્ધ વહેારવાની !
ચાવડા સંધાર હવે જીવ ઉપર આવ્યેા. ઉધાડી દેાડ થાય ત ચાવડાનાં ખેચાર વહાણ કદાચ આગળ નીકળી જાય, પણ બાકીનાં ડૂકી જાય એમાં શક નહિ.
ચાવડાએ પાછળ નજર કરી.
એણે હાકલ દીધી : ‘ પિટન ! પિટન ! '
કચ્છના અખાતમાં અત્યારે જ્યાં ખેડ અને સિક્કાનાં બંદરા છે, ત્યાં આજે લગંભગ નામશેષ બનેલા-કથાકાળે કાઈ પ્રચંડ અજગર આડા પડયો હોય એવે—પિરોટન છે. પિરાટન એટલે કાંઠા લગાલગથી શરૂ થઈ તે દરિયામાં લખાતા રેતીના ઢેર. એમાં વસતી ના હાય, ઝાડપાન ના હૈય; માત્ર દરિયાની રેતી ખડકાઈ હાય.
પિરેટનની પાછળ ચાવડા સંધાર ને એનાં શેષ રહેલાં વહાણા
