________________
૧૬. વિરતિનારાગી કૃષ્ણજી
૨૫૧
એક દિવસ ભગવાનના નાનાભાઈ રહનેમિ મુનિ દ્વારિકામાંથી ગોચરી વહોરીને પ્રભુ પાસે આવી રહ્યાં હતાં એવામાં એકાએક વાદળ ચડી આવ્યાં ઘનધોર અંધારૂ થયું. વિજળી લબકારા લેવા લાગી અને મુશળધાર વરસાદ તુટી પડયે, આથી રહનેમિ ગભરાઈને નજીકની એક ગુફામાં આશ્રય લેવા પસી ગયાં. હાથમાંના પાતરા એક બાજૂએ મૂકી ઊભા રહી આકાશ સામે જોઈ રહ્યાં. જોગાનુજોગ એવું બન્યું કે રાજીમાતિ ઘણુ સાધ્વીઓ સાથે પ્રભુને વંદન કરીને પિતાના ઉપાશ્રયે પાછી વળી રહી હતી અને એવામાં જ આ વરસાદ-નું તેફાન તૂટી પડયું. અપકાયના જીવની વિરાધનાના ડરે સૌ સાધ્વીઓ જેને જેમ ફાવ્યું તેમ આશ્રય માટે દેડીને ભરાઈ ગઈ. અને રાજુમતિ અહીં આજ ગુફામાં બીજે દ્વારેથી ભરાઈ ગઈ.
ગુફામાં કેઈની અવર જવર નહતી. કેઈ પશુપક્ષી કે માનવી દેખાતું નહોતું. સામાન્ય અંધકાર હતે. પિતા ના ભીંજાયેલા વસ્ત્રો અંગ ઉપરથી ઉતારીને સુકવવા લાગી. દૂર પેલાં છેડે ઊભેલા રહનેમિએ રાજીમતિને નગ્નાવસ્થામાં જોઈ તેનું જાજ્વલ્યમાન રૂપ અને યૌવન જોઈ રહનેમના હૃદયમાંવિકાર જનમ્યો. હૈયામાં ભેગવિલાસની ભાવના જન્મી.
રહનેમિ રાજમતિની પાસે આવ્યો અને બે અરે એ રૂપસુંદરી ! શું તારૂં રૂપ છે ! શું તારી જુવાની છે! અકાળે આ કાયા શા માટે કરમાવી રહી છે ! જે ઉપ
